“We willen graag elf koffie en elf appelgebak”. Op zichzelf geen moeilijke bestelling, zo leek ons, maar de jongen in de bediening moest er een bestelbon bij pakken. Nu is het ook wel lastig als je een lichte verstandelijke beperking hebt. In plaats van achter het hokje “koffie” het cijfer 11 te zetten, begon hij: 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1. Want dat wordt beter begrepen bij de koffiebar. En achter het hokje “appeltaart” kwam ook een hele rits één-en.

Dit was het voorteken dat we ook niet moesten verwachten dat we de koffie tegelijk met de appeltaart zouden krijgen. Eerst werden er vier kopjes koffie op tafel gezet, tien minuten later nog eens vier en weer tien minuten later de laatste drie. Uiteindelijk de appeltaart zelf maar gehaald om nog even de smaak van koffie in de mond te hebben bij een stukje, overigens heerlijke appeltaart.

We waren bezig met de Rabobank sponsorfietstocht. Elke vereniging mag hier aan meedoen. Als je met tien deelnemers een tocht van dertig km. volbrengt en bij alle Rabobanken op de route een stempel meepakt, verdien je 250 euro voor de clubkas. Tijdens de tocht kom je niet alleen langs de plaatselijke banken, maar natuurlijk ook langs allerlei boerderijen en molens met authentieke en landelijke producten. Dus fietste ik met vijf kg. appels, één kg. pruimen en twee kg. meel vrolijk verder. Meel waar ik later een heerlijk brood van heb gebakken.
Een gast, enkele dagen later bij mij op visite, verzuchtte dat ik zo “alternatief” ben geworden, want: “ik bak mijn eigen brood”. Sorry?!? Onder welke steen kom jij dan vandaan gekropen?