Een man liep met zijn vandaag aangeschafte paspop over straat. Die laatste was nog naakt, dus riepen twee oudere mannen: “he joh, moet ze geen kleren aan?”
Na wat schuchter schouderophalen van de eigenaar, verwonderden de oudjes zich tegen elkaar: “vroeger hadden ze nog gewoon Barbies.”

“Ik ben nooit ziek. Dus als je dan wel een keer wat hebt, dan ben je gelijk invalide.”

Een 82 jarige (zo vertelde hij even later) man met een doorleefd en doorrookt gezicht zat duidelijk op zijn praatstoel in de wachtkamer bij de dokter.

“Ja, nu heb ik wat en dan helpen er geen pillen meer aan. Een heel doosje paracetamol heb ik er al doorheen gejast, maar dat helpt echt niets. Ja, zo gaat dat tegenwoordig he, heb je wat dan moet je gelijk allerlei capsules en pillen slikken. Maar even zien wat die medicijnman vandaag dan weer gaat zeggen.

“Ik heb bij de KNIL gezeten vroeger en toen hadden ze heel andere oplossingen. Malaria kregen we bijna allemaal en het enige medicijn dat er toen was, was kinnine. Maar ja, je houdt die koortsaanvallen je leven lang. Soms word je midden in de nacht wakker en dan leg je in je eigen zweet te baden, maar ja, dat weet je he. Nee, wat echt goed werkte, dat waren rauwe pissebedden. Die at je dan gewoon op en je spoelde na met een borrel. Bleek later dat die pissebedden allemaal een schimmel hadden, waar ze nu antibiotica van maken. Nee, zo gek waren ze vroeger nog niet. In al die derde wereld landen eten ze nog steeds van die insecten. Kakkerlakken en zo.

“Nou, als ik nu een griepje voel opkomen, dan neem ik een kruidenbitter, Berenburg en dan ben ik de volgende dag weer opgeknapt. Dát zouden ze nu in het ziekenfonds moeten doen, een halve liter kruidenbitter. Maar ja.”

“Meneer Molenman, u mag binnenkomen.”

“Oahhhhhhhhhhhh arch……….. ik ben invalide, wat heb ik het aan mijn rug. Nou dokter, ik hoop dat u hier wat tegen heeft!”

Mooie man, die Gerard.

Mooi In Memoriam van de Volkskrant

Mooi gedicht, al jaren geleden geschreven.
Eind goed, al goed                                                       
                                                
Mijn as wordt begraven op het kerkhof te Greonterp.
De mensen die komen kijken, krijgen met onbekrompen maat te drinken,
de kinderen ook, dat staat geschreven.
Er komt een houten kruis, waarop te lezen valt:
GOD IS DE LIEFDE, verder niks.       
Dan komt de harmonie, en speelt een lied,
langzaam en vroom, met veel koper. 
Als er wel wolken maar geen wind is wordt de hemel
een sluier van stilte, en er daalt iets neer dat veel lijkt op geluk
(1965)  
Maar nu wordt hij begraven in Machelen aan de Leie?
Typisch geval van jammer?

Waar is mevrouw R.? Als zij naar huis is, dan wil ik hier ook niet blijven. Ik ken het hier sowieso niet, ik ben hier nog nooit geweest.”

Achter mevrouw S. zit mw. R., een minuutje is ze uit het gezichtsveld. Gelukkig worden ze snel weer herenigd en weg is de onrust. Naar huis hoeven ze niet meer zo nodig.

Dikke vriendinnen zijn het. Waar de een gaat.. eh.. rolt, rolt de ander. Altijd naast elkaar zitten, het liefst elkaars hand vasthoudend. In die poel van hun dementie, is de vriendschap het enige kleine beetje zekerheid dat ze vast kunnen houden. En houden ze elkaar dus ook letterlijk vast. Ze troosten elkaar bij kleine en grote verdrietjes. Samen naar de huiskamer, samen weer naar hun appartement. Alles samen doen.

Ontroerend.

Vandaag is mw. R. overleden.
Ik kan alleen maar denken aan hoe mw. S. zich nu moet voelen.

Mijn jaar bij het woonzorgcentrum begon al goed. Een verzorgende had geld (vrij grote bedragen) van een bewoner aangenomen en daarbij ook diverse keren wat paracetamollen en toetjes die “over” waren meegenomen naar huis.

Na een aantal heftige gesprekken ging deze dame elders werk zoeken. ‘k Heb me laten vertellen dat ze weer in een ander zorgcentrum werkt en nog steeds geld van de bewuste bewoners aanneemt voor haar zoontje…

Aan het eind van mijn werkzame jaar bij deze instelling weer een geintje dat een hoop energie, tijd en wat dies meer kost.

Een bewoner was niet naar bed gebracht ’s avonds en heeft aldus zittend in haar stoel de nacht moeten doorbrengen, zonder enige vorm van zorg, verschoning of toezicht. ’s Ochtends om 8.30 u werd zij gevonden door de mensen in de dagdienst. Na verschrikt te rekenen, bleek zij al twaaf en een half uur, scheef, gebit uitgevallen, incontinentiemateriaal verzadigd in die rotstoel te hebben gezeten. Je kunt je voorstellen dat het huilen me nader stond dan het lachen. Het zal je moeder maar zijn. Gelukkig voor deze mevrouw is ze wat dementerend en hopelijk heeft ze vergeten hoe het was om de nacht te zien vallen, het wat kouder te voelen worden, pijn in de billen te krijgen, het incomateriaal voller te voelen worden.

Ernstige gesprekjes met de betrokken medewerkers volgden, met de avonddiensten die mw. vergeten waren om in bed te leggen en de nachtdiensten die mw. ’s nachts niet drie keer hebben gecontroleerd.

Dochterlief van mw. belde ook nog ’s ochtends vroeg, dus dat was ook “leuk” voor de teamleider om te moeten melden wat er gebeurd was.

Na beraad met het locatieteam was besloten om de betrokken medewerkers een brief te sturen. Zowel de mensen in de avonddienst als in de nachtdienst kregen een brief met daarin een ernstige waarschuwing en deze blijft bewaard in hun personeelsdossier.

En daarmee was de kous af?

Morgen meer……”

Het gebouw is makkelijk te vinden. Een beetje zenuwachtig neem ik plaats in de centrale hal. Laatste check: schoenen zijn gepoetst, jas zit recht, haar zit netjes, lippen zijn gestift, deodorant is opgedaan. Daar kan het niet aan liggen. Het gesprek in… oeh… toch best wel spannend zo. Koffie of thee… mmm… doe maar thee, want anders krijg ik teveel koffie en dan ga ik trillen. Of zo. Goede vragen, maar geef ik de goede antwoorden? Ik weet het niet. Is het echt wel wat voor mij? Is de ouderenzorg wel wat ik wil? Er zijn toch allemaal uitdagende ontwikkelingen, we gaan toe naar kleinschaligere projecten, de mensen willen zo lang mogelijk thuis wonen.
Of ik zelf nog vragen heb. Ik heb er maar twee, wel goede denk ik. Krijg ook goede antwoorden.Gesprek is af, sta voor ik het weet buiten na te praten met de “headhunter”. Ging goed, ik hoor snel of het wat wordt.
Thuis ontstressen.
Word al snel gebeld: “Helaas, je bent het niet geworden. Was het voor een andere functie werd je het gelijk, hij was erg enthousiast over je. Ik wil je heel graag in het bestand hebben voor eventueel andere banen.
En als ik je een tip mag geven: trek de volgende keer een mantelpakje aan.”

Duh???? Moest eerst even googlen hoe zuks er ook weer uit ziet.
Is een net pak (jasje en broek) tegenwoordig niet meer voldoende???