Na een verontrustend telefoontje had ik besloten om de jaarlijkse evaluatie te vervroegen. Deze week al ging ik lang bij twee van onze cliënten in de wijk. TomTom mee, want die stad ken ik nog niet zo op mijn duimpje, met mijn postduiveninstinct.

Helaas ben ik te eigenwijs voor de TomTom, maar toen ik eindelijk wel luisterde, kwam ik inderdaad recht voor de deur van de cliënt. De entourage in de voortuin had me al een voorgevoel moeten geven.
Eenmaal binnen kwam een bekende geur mij tegemoet.

Oude kattenpis.

Niet best, zoals mijn lief zou zeggen. Mezelf door deze muur van geur heenslaand gaf ik mevrouw een hand en stelde me voor. Om meteen met de volgende muur geconfronteerd te worden. Van troep. Ongekend. Teveel om op te noemen. En veel dieren. Afgezien van een hondje, een papegaai en een lapjeskat, lag er tussen de plastic zakken op de bank een grijze pers. Mooi beest, dacht ik nog. Dat zijn toch katten die je echt moet laten trimmen, anders gaan ze er als klittenballen uitzien en dat deed deze niet.

Mevrouw kwam meteen to-the-point. Er is een verzorgende in ons team die ze nooit meer wil zien. Die is zo onvriendelijk en nors, dat trok mevrouw niet meer. Er hielpen geen bemiddelende woorden meer aan. Over de andere verzorgenden niets anders dan lof.

Na ongeveer vijf minuten kwam er iemand naar beneden. Haar zoon. Met een plastic bloembak in de handen, ging hij op een kleinerende toon duidelijk maken dat dit voorwerp toch echt weg moest. “Weheg” riep mevrouw al driemaal tussendoor. Maar zoonlief moest zeker weten dat zijn retoriek bij mevrouw doordrong.

Met meerdere voorwerpen in zijn handen herhaalde hij om de tien minuten dit tafereel. Om met de slotscène af te sluiten dat morgen de mensen van de GGD kwamen en de pers op kwamen halen. “Want je weet, moeder, ze is dement en incontinent. De hele nacht jankt ze de oren van je kop en overal in huis zijn pisvlekken”. “Dat is een goede deductie, mijn beste Watson”, dacht ik.
Moeder begon te huilen. Ik voelde ook wat traanvocht aanzwellen. “Want weet u”, legde mevrouw uit, “deze kat is al negen jaar bij me en ze is nu dertien jaar. En je raakt toch gehecht aan zo’n beesie. Ik liet haar elke maand trimmen. En ik weet zeker dat ze haar morgen in laten slapen.”

“De mensen die morgen komen, die kunnen me wat, vervolgde ze emotioneel. Het zijn toch mijn spullen? Ze kunnen toch niet zomaar in mijn kasten en laatjes? Daarom is mijn zoon nu bezig, om ze voor te zijn. Het is wat mij betreft erop of eronder!!!”

“En alles willen ze van je weten. Ook over mijn zoon. Die heeft een post traumatische stress stoornis. Maar dat gaat hen toch niet aan? Dan bellen ze de dokter in het AMC maar. En die vertelt toch niets zonder toestemming van mijn zoon. Hij slaapt hier, ja. Maar wat doe je als moeder als je zoon geen gezin meer heeft en geen werk en geen huis? Nou? Dan neem je hem gewoon in huis. Dat zou jij ook doen”.

Ondertussen werd me wel duidelijk dat je als verzorgende hier bepaalde karaktereigenschappen moet hebben om mevrouw goed te kunnen verzorgen. Het is ondoenlijk om hier te komen en al te hygiënisch willen werken. Maar vooral een luisterend oor hebben, handelen naar wat je hoort en mevrouw ondanks de situatie met respect tegemoet blijven treden. Met de klacht over de betreffende verzorgende kon ik wel iets en waarschijnlijk de verzorgende zelf ook.

Ik rondde het gesprek af en nam afscheid van mevrouw. Wenste haar sterkte voor morgen.
Eén oogje in de grijze harenmassa op de bank keek me na. Geniet nog maar even, beessie. Want vanaf morgen ben je niet meer in je vertrouwde omgeving. En ben je misschien helemaal niet meer.