Annette, Marco en ik gingen elke dag na schooltijd naar de kinderboerderij in onze wijk. Niet alleen was het leuk om de dieren te aaien, de geuren te ruiken en elke dag te kijken hoe het met de broedeieren stond, maar ook was het spannend omdat er elk nieuw schooljaar weer een aantal kinderen werden uitgekozen om iets speciaals te worden op de kinderboerderij. Dan mocht je ook achter de schermen komen en buiten de openingstijden en mocht je de dieren voeren en verzorgen.

We deden onze stinkende best om deze speciale functie te bemachtigen. Trouw zaten we dus daar en aaiden de dieren alsof het een lieve lust was. De beheerder van de kinderboerderij vonden we wel een vreemde enge vent, maar we deden toch maar leuk en probeerden zo behulpzaam mogelijk te zijn. Ondanks dat hij varkensoogjes en bijpassende oren had.
Voor mijn gevoel duurde het wéken voor we eindelijk wisten of wij het werden.

Tot op de dag dat ik op woensdag na de middagboterham naar de kinderboerderij snelde.

Om daar tot mijn verbazing Annette en Marco daar aan te treffen met werkkleding en regenlaarzen aan. Zij mochten achter de schermen en Marco was zelfs de cavia’s en konijntjes aan het voeren.

Met zijn drieën hebben we al die tijd ons uitgesloofd en die stomme kinderboerderijbeheerder koos er maar twee van de drie trouwste kinderen. En waarom mij dan niet, dat weet ik tot op de dag van vandaag nog niet.

Kinderleed ten top.

Geen minuut besteedde ik meer aan die kinderboerderij en ook Annette en Marco ontweek ik een tijdje uit schaamte en boosheid omdat ik niet uitverkoren werd en zij wel.

En die beheerder kom ik soms nog wel eens in de stad tegen. Veel verder dan beheerder van een kinderboerderij heeft hij het natuurlijk niet geschopt en eng en lelijk is hij ook nog steeds. Gerechtigheid.