Na het accepteren van een nieuwe baan, moest ik van mijn oude werkgever de leaseauto weer inleveren. Tja. You win some, you lose some.

Met de huidige benzineprijzen en mijn armzalige lichamelijke conditie in het achterhoofd, besloot ik geen auto te kopen, maar met de fiets en de trein te gaan. Vouwfietsje geleend en op de eerste werkdag op stap.

Dat begon al goed bij het loket. Ik wilde graag een kaartje naar Purmerend. De loketmevrouw mummelde wat en ik dacht: die vraagt zeker of ik Purmerend Centraal bedoel en zei: “Ja graag!”, de vriendelijkheid zelve.

Ze toetste een enkele reis in en ik zei weer op mijn allervriendelijkst: “Oh, mag het een retourtje zijn?.” Trekt de loketmevrouw van leer: “Ik vraag toch net of je een retourtje wilde!!!

Ik weer: “Nou, dan heb ik u verkeerd verstaan, denk ik”. Op felle toon zei de loketmevrouw: “zeg dan geen ja als je het niet verstaat!!!!” Wijselijk besloot ik nu verder mijn mond te houden, maar kon het toch niet laten om op een zeer sarcastische wijze de mevrouw een wel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel prettige dag verder te wensen.

Op zo mogelijk een nog fellere toon riep de mevrouw dat ik heus niet zo’n toon tegen haar moest aanslaan. Nou vraag ik je. “Wat je geeft, krijg je weer terug” en daarmee vervolgde ik de reis.

Het vouwfietsje was een leenapparaat. Thuis had ik nog niet geprobeerd hoe het ingevouwen moest worden, dus ik liet hem maar even onopgevouwen. Slechts één halte te gaan, de fiets aan de goede kant van het balkon, niemand in de weg.

Bij het uitstappen vroeg de conducteur agressief aan mij: “Is die fiets van jou?” Bij een bevestigend antwoord, zei hij: “De volgende keer vouw je hem op, want anders schrijf ik een bon uit voor 17,50 euro!!”.

Ok, dat was weer een onaangename hernieuwde kennismaking met de medewerkers van NS Reizigers. Zucht.

En natuurlijk. Weken niet geregend. Maar na slechts enkele meters fietsen, brak er een stortregen los en kwam ik als een verzopen kat aan. Lekker.