Het gebouw is makkelijk te vinden. Een beetje zenuwachtig neem ik plaats in de centrale hal. Laatste check: schoenen zijn gepoetst, jas zit recht, haar zit netjes, lippen zijn gestift, deodorant is opgedaan. Daar kan het niet aan liggen. Het gesprek in… oeh… toch best wel spannend zo. Koffie of thee… mmm… doe maar thee, want anders krijg ik teveel koffie en dan ga ik trillen. Of zo. Goede vragen, maar geef ik de goede antwoorden? Ik weet het niet. Is het echt wel wat voor mij? Is de ouderenzorg wel wat ik wil? Er zijn toch allemaal uitdagende ontwikkelingen, we gaan toe naar kleinschaligere projecten, de mensen willen zo lang mogelijk thuis wonen.
Of ik zelf nog vragen heb. Ik heb er maar twee, wel goede denk ik. Krijg ook goede antwoorden.Gesprek is af, sta voor ik het weet buiten na te praten met de “headhunter”. Ging goed, ik hoor snel of het wat wordt.
Thuis ontstressen.
Word al snel gebeld: “Helaas, je bent het niet geworden. Was het voor een andere functie werd je het gelijk, hij was erg enthousiast over je. Ik wil je heel graag in het bestand hebben voor eventueel andere banen.
En als ik je een tip mag geven: trek de volgende keer een mantelpakje aan.”

Duh???? Moest eerst even googlen hoe zuks er ook weer uit ziet.
Is een net pak (jasje en broek) tegenwoordig niet meer voldoende???