“Hoe gaat het met je?”. Deze vraag is niet uitzonderlijk, maar hij wordt als je zwanger bent wel uitzonderlijk vaak gesteld. Als zwangere kun je ook naar hartenlust antwoorden en een heel breedvoerig antwoord met details wordt eigenlijk ontzettend op prijs gesteld. Het is een wondertje, en dat moet uitgebreid besproken worden. Opeens ben je als drachtig mens iets heel bijzonders.
Daar genoot in eerste instantie ik van, maar op een gegeven moment flitsten mij twee gedachten door mijn hoofd. Zeg. Waarom vraagt eigenlijk niemand aan mijn partner hoe hij zich voelt? Voor hem gaat de wereld ook helemaal veranderen. Ok, zijn lichaam verandert niet, maar die achtbaan, daar zit hij ook in. Dus de vraag hoe ik me voelde, beantwoordde ik dan ook vaak met: “Prima en met hem gaat het ook goed, geloof ik. Maar misschien moet je dat maar even aan hemzelf vragen?” Waarop de gesprekspartner inderdaad geschrokken dan ook maar even aandacht aan mijn partner besteedde.
Een tweede gedachte was dat ik maar niet te veel moest wennen aan deze uitzonderingspositie, want na de bevalling is het acuut weer over. Misschien dat er een of twee vragen aan je worden gesteld, maar vanaf dan staat Het Kind volop in de belangstelling. Waar het dan ook hoort, natuurlijk. Vanaf dat moment speel je zelf de tweede viool en dat doe je dan met veel liefde, toewijding en onvoorwaardelijkheid.