Vanaf het moment dat je twee roze streepjes ziet op de Predictortest, voel je je anders dan anders. In het begin zijn dat vooral de emoties en de gedachten in je kop. Tis niet niks. Opeens heb je een wurmpje in je buik, die straks je hele leven op zijn kop gaat zetten. Een nieuwe levensfase, zoals dat dan genoemd wordt. Of liever, een emotionele rollercoaster.
Het fijne van moeder natuur is dat je door allerlei lichamelijke klachtjes ook niet even uit die achtbaan kunt stappen. Krampjes in je buik, tieten die op ontploffen staan als je er maar even naar wijst en laten we vooral de misselijkheid niet vergeten. Van doffe ellende moest ik een ervaringsdeskundige vriendin voortijdig van het heugelijke nieuws op de hoogte brengen, om maar te horen wat zij destijds tegen de kotsneigingen had gedaan. Liters sinas. En zakken vol Napoleon citroenballen. Dat mijn tanden nog recht in mijn mond staan is een wonder. Maar de misselijkheid was goed te onderdrukken. Dat verdwijnt vanzelf na een maand of drie, werd me verzekerd. Oh ja. Dat wel. Maar wat je ervoor terug krijgt. Als je niet goed op je voeding let, heb je minimaal drie keer een bijna-bevalling doorgemaakt. Maar dan uit die andere opening. Verstopping is geen pretje. En voor je het weet raak je in een vicieuze cirkel: uit angst niet meer naar ’t toilet gaan, terwijl de ellende zich ophoopt. Cruesli, muesli, volkoren brood en pasta, veel groente, veel fruit, veel drinken, we weten het allemaal. Maar nu MOET het. En pruimen. Veel pruimen. Al komen ze je oren uit. Dan gaan ze er elders ook uit en dat wil je. Heel. Graag. Neem het van mij aan. Je krijgt toch weer allemaal nieuwe klachtjes en kwalen, dus deze wil je onder controle hebben.