Machteld was mijn beste vriendinnetje. Nou ja, beste vriendinnetje. Voor zover je dat op die leeftijd al kan zeggen, wat weet je op die leeftijd van vriendschap. Maar het was een bijzondere vriendschap. Zes waren we en zij zat in een rolstoel. Ze had iets met haar spieren, die deden het niet goed. Het maakte niets uit. Ik ging bij haar spelen en als haar moeder het goed vond, mocht ik ook eens in de rolstoel. Hartstikke moeilijk, dat navigeren. Soms reed ik tegen de tafel aan. Maar alles was goed. Het kan zijn dat ik me het niet goed herinner, maar ik was de enige die bij haar thuis mocht komen spelen. Dat maakte de vriendschap heel speciaal. Toen we samen in de tweede klas zaten, was ze er na het weekend opeens niet. In het weekend was ze in de auto niet lekker geworden en vrij snel was ze overleden.
En dan moet je naar een crematie als 7-jarige. Gelukkig was het niet zo stijfjes en eng als toen ik naar een begrafenis van een oudtante ging. Die lag opgebaard, dus dat was hartstikke eng, zo’n klein, geel en gerimpeld mensje.
Hier was alleen een kist en bloemen, heel veel bloemen. En muziek. Bij het nummer “Bright Eyes” van Art Garfunkel voelde dat ik eigenlijk een beetje moest huilen. Aan mijn vader vroeg ik of dat wel mocht. “Maar natuurlijk mag dat”, zei mijn vader. En prompt moest ik helemaal niet meer huilen.
Dat moest ik later des te meer.
Bij het kwijtraken van het kettinkje dat ik van haar had gekregen voor mijn verjaardag. Of toen van de beeldjes die ik van haar had gekregen een klein blusje afging. Maar tot de dag van vandaag prikken nog steeds de tranen in mijn ogen bij het horen van dat prachtige nummer van Art Garfunkel.

Vroeger had ik bij het begrip Rigoletto altijd een associatie met eten. Het is een italiaans woord en ik dacht dat het een soort ratatouille was, of een speciale risotto en anders wel een smeuïge ragout.

Het bleek een opera.

Mijn vader draaide, en nog steeds, vaak opera’s. Als kind heb je daar niet zoveel mee en dat is dan nog mild uitgedrukt. Die gillende wijven, zware muziek, sfeerbedervend vond ik het en als mijn vader er weer eentje op zette, liet ik dat op alle mogelijke manieren merken. Als ze op tv waren, vond ik het minder erg, want die over-the-top decors en die prachtige barokke kostuums met allemaal ruches, daar had ik wel wat mee. Niet voor niets vond ik alle Sissi films prachtig.

Het blijkt toch dat je van je opvoeding iets mee krijgt in je latere leven.
Opera vind ik nu prachtig. Recent heb ik er in één gezongen, de Driestuiversopera, hoewel dat eigenlijk meer een toneelstuk met 23 liederen is.
Het mooist vind ik de opera’s met over-the-top decors en barokke kostuums. Maar wat belangrijker is, dat de stemmen ook goed dramatisch en echt moeten raken.
Langzaamaan ben ik meer en meer opera’s aan het bekijken, onder andere in Amsterdam.
Mijn vader is hier blij mee. Als er dus opera’s in het Park in Hoorn spelen, koopt hij een extra kaart voor mij en ik mag dan mee. Vaak zijn het gezelschappen uit het oostblok die de opera’s dan spelen, met wisselend resultaat.
Vorige week mocht ik mee naar Rigoletto, gelukkig groots uitgepakt met decors en kostuums en hier en daar ook prachtig gezongen.

Maar nu kon ik eens ervaren wat mijn vader moest doorstaan als hij vroeger een opera opzette. Ik heb mij werkelijk kapót geërgerd aan al die mensen die tijdens de voorstelling nog even een theekransje met elkaar gaan beginnen. Wat een stelletje cultuurbarbaren. En zo onbeleefd ook. Ga dan naar een café of blijf voor mijn part thuis. Daar kun je onbekommerd kletsen over van alles en nog wat.
Rigoletto werd zo toch nog een gerecht, een cultureel gerecht op een bedje van ergernis, overgoten met een sausje plaatsvervangende schaamte.

Het blijft een onderwerp waar veel stof over blijft opwaaien.
Vandaag las ik in de krant dat het AMC gisteren is begonnen met het invriezen van deze eicelletjes voor vrouwen tot 45 jaar. Ik dacht dat ik er al te oud voor was, maar ik heb nog een paar jaar, blijkt. Voor zover ik dit ook echt zou willen en durven.

Eind vorig jaar was ik al benaderd door Rondom 10 of ik in hun programma wilde verschijnen naar aanleiding van dit blogje, maar daar heb ik niet voor gekozen. Ik (in tegenstelling tot een overgroot gedeelte van de nederlandse bevolking) hoef niet zo nodig met mijn hoofd op nationale tv. Het blogje voorlezen op de viering van de internationale vrouwendag in Hoorn, dat wilde ik wel.  Er was een poll na onder het publiek of zij vonden dat eicellen ingevroren mogen worden. Ongeveer 15% was tegen, een aantal mensen die geen mening hadden en de rest voor. De burgemeester van Hoorn was er ook en die maakte wel een heel erg intelligente opmerking, namelijk dat mannen al een heel lange tijd hun sperma mogen laten invriezen en dat hij vond dat er gelijke rechten voor mannen en vrouwen moeten zijn, dus ook op dit punt.

Het is zo jammer dat er meteen allerlei discussies beginnen over het feit of je op een bepaalde leeftijd iets wel of niet mag. Maar dat zal altijd wel blijven, dat oordelen over een ander, het beter weten dan een ander.

En helaas trap ik daar zelf ook maar al te vaak in.

Zie ook: 

ei voor later

De wereld draait door 06-04-2011

Rondom 10

Ik ben blij dat het lente is.
Na mijn thuiskomst gisterenavond laat was ik namelijk verrast dat vrienden op visite waren. En Lief vindt dat je altijd gastvrij moet zijn, dus gewoon ja moet zeggen als mensen willen roken in huis. En ik was er niet bij, dus dat gaat dan gewoon door. En word ik dus vergast op smerige sigarettenlucht, stinkende katten en stinkende vriend.

GATVERDAMME!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dus ben ik blij dat het lente is.
Kunnen alle ramen tegen elkaar open zonder dat ik wegvries.

Ik heb niet zoveel geërfd van mijn opa aan vaders kant. Naast dat ik nooit iets van hem persoonlijk heb meegekregen, hij overleed namelijk toen mijn vader eenentwintig was, blijkt nu uit verhalen dat hij bepaalde eigenschappen had, die bij mij ver te zoeken zijn.
In België woonden ten tijde van de oorlog een aantal zeer rijke boeren. Een aantal van hen was zelfs in het bezit van diamanten juwelen.
Waar ze een tekort aan hadden, was tabak. Laat mijn opa dat nu kunnen sjacheren via Duitsland. Hij zette een voor hem zeer lucratieve handel in tabak op.
Na de oorlog werd hij diamantzetter.
Mijn vader erfde een doosje met een aantal diamanten en briljanten. Een Potterblikje met was gevuld, waarin deze stenen waren gezet.
Dat doosje met glitterende steentjes werd door mij gevonden toen ik een jaar of zes was en door mij beschouwd als leuk speelgoed. Waar ik ook samen met een vriendinnetje mee speelde.
En dat doosje is daardoor zeer waarschijnlijk kwijtgeraakt. Gestolen? Verloren?
In ieder geval, ik heb, in tegenstelling tot mijn opa, de waarde van deze stenen niet goed ingeschat.
Het enige dat ik er voor ingeruild heb is schuldgevoel.