Categoriearchief: algemeen

Vooringenomenheid

Met zekere en mij net iets te grote regelmaat tover ik uit mijn speciale laatje in mijn bureau of uit mijn portemonnee een kortingsbon of cadeaubon. Ik ben niet zo’n bonnenverzamelaar, laat staan aanbiedingenjager en dat is nu net mijn probleem.

Iedere keer laat ik bonnen verlopen. Het ergste is het natuurlijk als het cadeaubonnen zijn. Maar ook veel ergernis levert het me op om weer een kortingsbon het ronde archief in te moeten pleuren omdat ik er vanwege de datum niets meer mee kan.

Vanaf nu ga ik kiezen binnen vijf minuten: of ik haal meteen iets voor die cadeau-/kortings-/aanbiedings-bon, of ik gooi het kreng meteen weg. Geen ergernis meer.

En als ik nu toch bezig ben: ik ga meer drinken. Ik laat het aan uw fantasie over of dat alcoholhoudende spiritualia zijn of alcoholvrije.

Vooringenomenheid

Met zekere en mij net iets te grote regelmaat tover ik uit mijn speciale laatje in mijn bureau of uit mijn portemonnee een kortingsbon of cadeaubon. Ik ben niet zo’n bonnenverzamelaar, laat staan aanbiedingenjager en dat is nu net mijn probleem.

Iedere keer laat ik bonnen verlopen. Het ergste is het natuurlijk als het cadeaubonnen zijn. Maar ook veel ergernis levert het me op om weer een kortingsbon het ronde archief in te moeten pleuren omdat ik er vanwege de datum niets meer mee kan.

Vanaf nu ga ik kiezen binnen vijf minuten: of ik haal meteen iets voor die cadeau-/kortings-/aanbiedings-bon, of ik gooi het kreng meteen weg. Geen ergernis meer.

En als ik nu toch bezig ben: ik ga meer drinken. Ik laat het aan uw fantasie over of dat alcoholhoudende spiritualia zijn of alcoholvrije.

Vooringenomenheid

Met zekere en mij net iets te grote regelmaat tover ik uit mijn speciale laatje in mijn bureau of uit mijn portemonnee een kortingsbon of cadeaubon. Ik ben niet zo’n bonnenverzamelaar, laat staan aanbiedingenjager en dat is nu net mijn probleem.

Iedere keer laat ik bonnen verlopen. Het ergste is het natuurlijk als het cadeaubonnen zijn. Maar ook veel ergernis levert het me op om weer een kortingsbon het ronde archief in te moeten pleuren omdat ik er vanwege de datum niets meer mee kan.

Vanaf nu ga ik kiezen binnen vijf minuten: of ik haal meteen iets voor die cadeau-/kortings-/aanbiedings-bon, of ik gooi het kreng meteen weg. Geen ergernis meer.

En als ik nu toch bezig ben: ik ga meer drinken. Ik laat het aan uw fantasie over of dat alcoholhoudende spiritualia zijn of alcoholvrije.

Zonder de Boompjes

Nog even een update wat betreft de bomen aan de overzijde. Een jaar geleden zijn er tien monumentale bomen aan de kade gekapt. Via een slinkse constructie heeft de gemeente de monumentale bescherming ervan weg kunnen nemen en deze mooie bomen gekapt. Allerlei toezeggingen zijn gedaan, nadat het actiecomité Zonder de Boompjes met een grote groep mensen op het gemeentehuis een hele lijst met handtekeningen heeft aangeboden aan de burgemeester.

En, zoals eigenlijk al te verwachten was, is er van deze toezeggingen niets terecht gekomen. Zes bomen in plaats van de beloofde tien. Ook is er niet geluisterd naar adviezen van het comité om te zorgen dat de bomen die teruggeplaatst werden in een zo goed mogelijk milieu te laten groeien. Door onder het fietspad bijvoorbeeld een speciaal gaas te spannen, hoeven de bomen niet in een klein boomgat gezet te worden en op die manier kunnen volwassen bomen geplant worden in plaats van kleine jonge boompjes.

Mijn woede, onmacht en verdriet werd weer even opgerakeld nadat ik het kwartaalblad van de Vereniging Oude Stad las. Het heeft soms geen zin om je stem als burger te laten horen, de gemeente doet toch wat zij wil.

Ook niet verbazingwekkend dat er na twee weken nog geen antwoord is gekomen op mijn mail aan de wethouder.

Geachte mevrouw de Wethouder,

Sinds enige tijd onderhouden mijn buren en ik de bloembak op hoek van onze straat, met wisselende tevredenheid. We zijn eigenlijk toe aan een andere oplossing, mede ook omdat we de bak zelf gruwelijk lelijk vinden en daar helpt geen enkele mooie bloem of plant tegen.

Aanleiding tot het idee van de andere oplossing:
Het kappen van de bomen aan de weeshuistuinkant van de gracht waar wij op uitkijken, hebben wij met lede ogen aan moeten zien. Helaas zijn er minder bomen teruggeplaatst (zes ipv tien!) dan in eerste instantie was afgesproken. De reden daarvan is mij tot op heden nog onduidelijk. Een bevriende hovenier vertelde mij namelijk dat zijn visie is dat er makkelijk nog bomen tussen geplaatst kunnen worden zonder problemen. Er zijn er nu vier te weinig teruggeplant en daardoor verliezen we hier in de buurt toch een stuk groen.
Ons idee is dat we dat stuk groen terug kunnen krijgen en wel op de plek van de bloembak.
Graag willen we hier een parasolplataan, zoals je wel vaker ziet op franse dorpspleinen.
Naast groen creëer je hiermee ook een stuk meer aankleding van deze hoek van de buurt en compenseren we ook het zeer grote verlies van de bomen aan de overkant.

Bijgevoegd zijn enkele afbeeldingen van deze soort boom.
We horen graag uw ideeën en mogelijk positief antwoord op ons voorstel.

Met vriendelijke groet,

Mavrtje

Ondersteunende begeleiding

Twee activiteitenbegeleiders waren ziek. Dat betekende een probleem voor de bewoners die naar de dagopvang moesten. Want daar moet op gepast worden tot ze opgehaald worden door het busje. Ik, zei de gek, zou dat die ochtend wel even doen. Naast de helpende hand bieden, ook de gelegenheid om dit deel van de zorg eens mee te maken.

Om 8.30 vatte ik post in de hal, wachtend op de eerste ouderen die met de bus mee moesten. De hal zat al best vol met andere wachtenden. Met allemaal zelfstandige ouderen die een dagje naar de Gelderse vallei gingen met de ANBO, met een andere groep ouderen die een dagje naar tuincentrum Overvecht gingen om de kerstmarkt mee te maken. En dan natuurlijk “mijn bewoners” voor de bus naar de dagopvang.

Het duurde lang voordat de eerste bus kwam. De (voornamelijk) dames hadden veel geduld en kletsten er wat op af. “Waar gaan we vandaag nou naar toe?” “Ach, dat weet ik ook niet precies, maar we gaan in ieder geval vooruit”.

Een andere dame vertelde dat het reisje best duur was, maar: “In je laatste hemd zitten geen zakken, dus je moet het opmaken”.

Dame aan de linkerkant had een zoon, die zijn vriend laatst op zijn 47e een beroerte had gekregen. Waarschijnlijk in een poging de sfeer wat op te krikken riep één van de dames aan mijn rechterkant: “Nou, dat kan mij in ieder geval niet meer gebeuren, op mijn 47e een beroerte krijgen”. Heerlijk, dat gevoel voor humor op je 88e.

Ondertussen werden mijn bewoners wat onrustig, want ondertussen was het al half tien en nog geen bus in zicht. “Ik ga maar naar huis, want ik heb zo’n pijn aan mijn voeten, ik kan geen hele stukken meer lopen”. “Nou, gelukkig maar dat u dan nu lekker kunt zitten, he? De bus komt zo en dan kunt u zich ook mooi laten rijden!” (je moet wat om ze te laten wachten).

Om tien voor tien kwam dan de eerste bus. Alle dames stormden (voor zover binnen hun mogelijkheden passend) naar de voordeur. “Nou dames, laten we eerst even vragen waar deze bus heen gaat, want we moeten allemaal wel op de goede plek terecht komen”. Daar zat wat in. Gelukkig gingen ze allemaal weer zitten.

Drie bussen passeerden, de goede groepen ouderen stapten in en uiteraard de laatste bus was voor “mijn bewoners”.

Ik heb de hele dag als een gek moeten werken om mijn geëigende werk af te krijgen, maar het was de moeite waard. Gouden ouderen.

Ondersteunende begeleiding

Twee activiteitenbegeleiders waren ziek. Dat betekende een probleem voor de bewoners die naar de dagopvang moesten. Want daar moet op gepast worden tot ze opgehaald worden door het busje. Ik, zei de gek, zou dat die ochtend wel even doen. Naast de helpende hand bieden, ook de gelegenheid om dit deel van de zorg eens mee te maken.

Om 8.30 vatte ik post in de hal, wachtend op de eerste ouderen die met de bus mee moesten. De hal zat al best vol met andere wachtenden. Met allemaal zelfstandige ouderen die een dagje naar de Gelderse vallei gingen met de ANBO, met een andere groep ouderen die een dagje naar tuincentrum Overvecht gingen om de kerstmarkt mee te maken. En dan natuurlijk “mijn bewoners” voor de bus naar de dagopvang.

Het duurde lang voordat de eerste bus kwam. De (voornamelijk) dames hadden veel geduld en kletsten er wat op af. “Waar gaan we vandaag nou naar toe?” “Ach, dat weet ik ook niet precies, maar we gaan in ieder geval vooruit”.

Een andere dame vertelde dat het reisje best duur was, maar: “In je laatste hemd zitten geen zakken, dus je moet het opmaken”.

Dame aan de linkerkant had een zoon, die zijn vriend laatst op zijn 47e een beroerte had gekregen. Waarschijnlijk in een poging de sfeer wat op te krikken riep één van de dames aan mijn rechterkant: “Nou, dat kan mij in ieder geval niet meer gebeuren, op mijn 47e een beroerte krijgen”. Heerlijk, dat gevoel voor humor op je 88e.

Ondertussen werden mijn bewoners wat onrustig, want ondertussen was het al half tien en nog geen bus in zicht. “Ik ga maar naar huis, want ik heb zo’n pijn aan mijn voeten, ik kan geen hele stukken meer lopen”. “Nou, gelukkig maar dat u dan nu lekker kunt zitten, he? De bus komt zo en dan kunt u zich ook mooi laten rijden!” (je moet wat om ze te laten wachten).

Om tien voor tien kwam dan de eerste bus. Alle dames stormden (voor zover binnen hun mogelijkheden passend) naar de voordeur. “Nou dames, laten we eerst even vragen waar deze bus heen gaat, want we moeten allemaal wel op de goede plek terecht komen”. Daar zat wat in. Gelukkig gingen ze allemaal weer zitten.

Drie bussen passeerden, de goede groepen ouderen stapten in en uiteraard de laatste bus was voor “mijn bewoners”.

Ik heb de hele dag als een gek moeten werken om mijn geëigende werk af te krijgen, maar het was de moeite waard. Gouden ouderen.

Wat heb jij in je tas?

Jesca heeft het al gedaan, nu dan ik (en keklog en estherslog zijn ook gevraagd).

Dit is mijn lievelingstas. Gekocht op Lowlands en doet het al jaren naar tevredenheid. Want is comfortabel om te dragen en er kan best veel in.

Mijn moeder kreeg bij de Dekamarkt bling bling hangertjes, die ik maar aan de rits heb geklikt:

En wat zit er dan allemaal in:

Bij mijn ouders wezen eten en meegekregen: Shark tale pluche popje, die ik aan een kind ga geven die het kan waarderen, evenals dat poppetje links.

Een theezakje (why, god, why??? ), mijn eerste kerstkaart van dit jaar, mijn portemonnee, pakje kauwgum, condoom (je wil tenslotte nooit zonder zitten), lipgloss, lippenstift, proefje van een of ander parfum, mijn sleutelbos, mijn werkmobiel, verjaardagskaart, bonnetjes van de supermarkt, ondefineerbaar papiertje én mijn nieuwe mobiel: de HTC Touch Diamond.

Nou, ik denk dat ik Kootje maar ga vragen en Merel en Yvonne hebben vast ook een spannende tas.

Opdatum: in het leefgruis vond ik ook nog de twee roze pumpjes van het linkerpopje terug….

Woeahaha: het “lezen” van een damestas: hier. Ik heb in ieder geval een avontuurlijke geest…

Polly

Bijna elke zondagochtend van 10 tot 12.30 uur kruip ik in de huid van Polly. Heel goed lukt het (natuurlijk) nog niet. Ik vind het een uitdagend stuk. We zijn nu nog alleen de mis-en-scenes aan het doen en gelukkig mag het tekstboek er nog bij. Het blijft spannend omdat het steeds verandert vanaf welke kant je nu moet komen en op welke plek op het podium je nu moet staan etc. etc. In januari hebben we even vrij, maar dan in februari alle tekst uit je hoofd kennen én de liedjes. pfffff.
Grappig dat ik nu wel steeds liedjes uit de Dreigroschen hoor. Jenny Arean zingt er eentje en zo nu blijkt, ook Louis Armstrong eert Mack the Knife in een (blijkbaar) klassieker.

Nadeel van al dat gerepeteer is dat ik mijn nieuwe lief een beetje te weinig zie de laatste tijd. Maar die is zelf ook druk bezig met de Leeghwatercode, dus verveelt zich vast niet.

Polly

Bijna elke zondagochtend van 10 tot 12.30 uur kruip ik in de huid van Polly. Heel goed lukt het (natuurlijk) nog niet. Ik vind het een uitdagend stuk. We zijn nu nog alleen de mis-en-scenes aan het doen en gelukkig mag het tekstboek er nog bij. Het blijft spannend omdat het steeds verandert vanaf welke kant je nu moet komen en op welke plek op het podium je nu moet staan etc. etc. In januari hebben we even vrij, maar dan in februari alle tekst uit je hoofd kennen én de liedjes. pfffff.
Grappig dat ik nu wel steeds liedjes uit de Dreigroschen hoor. Jenny Arean zingt er eentje en zo nu blijkt, ook Louis Armstrong eert Mack the Knife in een (blijkbaar) klassieker.

Nadeel van al dat gerepeteer is dat ik mijn nieuwe lief een beetje te weinig zie de laatste tijd. Maar die is zelf ook druk bezig met de Leeghwatercode, dus verveelt zich vast niet.