Waar ik de eitjes kocht gisteren, daar lagen ook zakken peren. Ik vond ze vroeger altijd wat melig. Maar via Edo van Houten maakte ik weer kennis met de lekker sappige conferences. Heerlijk.
Die 3 kg, daar kan ik wel even een lekker perentaartje mee maken, dacht ik. Receptje gevonden met Liqor cuarante y tres, helemaal prima.
Wat ziet het er mooi uit he, dit plaatje.
Nou, deze peren zijn NIET, ik herhaal, NIET te vreten. Blij toe dat ze eerst nog in de likeur moeten weken en dan daarna nog een uur in de oven mogen. Dit zijn houten peren! Niks sappig. Het vocht trekt bedat uit mijn vingers bij het schillen.
En tot overmaat van ramp ontploft de boter in de magnetron. Ik wist niet dat het kon. Alleen even vloeibaar maken, pffff, wat een ellende.
Tot zover het verslag van deze keukenprinses. Ik ga weer even door met het omhakken van die peren.
Ik heb nu wel een heel mooi glimmende magnetron. Dat dan weer wel.