Oververhitte collega komt binnenstormen. “Ik sta er echt maar 30 seconden en meteen die grote mond! Als ze eventjes wacht, dan kan ze er zo bij!” Grommmmmm…

Ah. De buurvrouw van boven heeft een garage op het parkeerterrein. Het is nogal woekeren met de ruimte op dit terreintje. Wel afgesloten voor onbevoegden, maar met drie bedrijven en gemiddeld zeven man werkend per bedrijf gaat het wel eens mis. Meer wel dan eens, zo loeit de buuf al in mijn hoofd. Want zij kan dan niet in of uit haar garage. Hartstikke vervelend, dat is duidelijk.

Nog vervelender is het als je dus voor de buuf blijkbaar de zoveelste bent die even in de weg staat, maar als het jouzelf de eerste keer overkomt. Begrip is dan ver te zoeken, over en weer.

Vandaag was het weer raak.

Gelukkig.

Geen auto van ons, maar van het belendende bedrijf. Kan daar ook eens een wind waaien. Van voren wel te verstaan.

Demonstratief heeft buuf haar auto midden op het parkeerterreintje neergezet. Lekker, de hele dag in de weg staan voor ons, hinderlijke auto-eigenaren.

Jammer alleen dat het een Matizje is, waar een ieder gewoon omheen stuurt.

Rustig naar huis rijdend, na een zware dag werk, zag ik opeens een zwarte vogel op het grijze asfalt zitten. Eventjes het verkeer vergetend, reed ik tegen de richting in om de vogel heen zodat ik eens goed kon kijken wat er aan de hand was.

Aangereden. N  iet ik, maar de vogel dus. Dat was wel duidelijk. En de dader medogenloos doorgereden.

Ik stapte uit en was blij dat er niet zoveel verkeer was. “Wat is er nu toch met jou aan de hand?”. Alsof het beest me kon verstaan, praatte ik zachtjes tegen hem (haar?). Zette het dier in de auto en belde mijn Lief om te vragen waar het dichtst bij zijnde vogelopvangcentrum was. Midwoud. De Bonte Piet. Owkee. “Klein stukkie rijden, wees maar niet bang, ik breng je naar mensen die je kunnen repareren”.
Hobbel de bobbel. Lekker rijden hoor, een vogel achterin die steeds meer bang uit zijn ogen gaat kijken bij elke trilling die de auto maakt. Je wordt je wel erg bewust van elke hobbel die je neemt.
Ik kon het slecht vinden. Moest aan een mevrouw vragen waar het was. De meerhoen/koetvogel begon nu toch echt een beetje stoned te kijken, vlug vlug vlug!
Voor de deur van de Bonte Piet staan en dan geen antwoord krijgen op je geroep, terwijl je een ernstig gewonde vogel achterin de auto heb zitten, werkt niet echt bevorderend op je gemoedsrust kan ik melden.
Uiteindelijk (van lieverlee de toko maar mobiel gebeld te hebben) kwam de vrouw naar buiten.
En was de meerkoet intussen achterin mijn auto overleden.

Shit.

Een dierenredder van niets ben ik.”

Rustig naar huis rijdend, na een zware dag werk, zag ik opeens een zwarte vogel op het grijze asfalt zitten. Eventjes het verkeer vergetend, reed ik tegen de richting in om de vogel heen zodat ik eens goed kon kijken wat er aan de hand was.

Aangereden. N  iet ik, maar de vogel dus. Dat was wel duidelijk. En de dader medogenloos doorgereden.

Ik stapte uit en was blij dat er niet zoveel verkeer was. “Wat is er nu toch met jou aan de hand?”. Alsof het beest me kon verstaan, praatte ik zachtjes tegen hem (haar?). Zette het dier in de auto en belde mijn Lief om te vragen waar het dichtst bij zijnde vogelopvangcentrum was. Midwoud. De Bonte Piet. Owkee. “Klein stukkie rijden, wees maar niet bang, ik breng je naar mensen die je kunnen repareren”.
Hobbel de bobbel. Lekker rijden hoor, een vogel achterin die steeds meer bang uit zijn ogen gaat kijken bij elke trilling die de auto maakt. Je wordt je wel erg bewust van elke hobbel die je neemt.
Ik kon het slecht vinden. Moest aan een mevrouw vragen waar het was. De meerhoen/koetvogel begon nu toch echt een beetje stoned te kijken, vlug vlug vlug!
Voor de deur van de Bonte Piet staan en dan geen antwoord krijgen op je geroep, terwijl je een ernstig gewonde vogel achterin de auto heb zitten, werkt niet echt bevorderend op je gemoedsrust kan ik melden.
Uiteindelijk (van lieverlee de toko maar mobiel gebeld te hebben) kwam de vrouw naar buiten.
En was de meerkoet intussen achterin mijn auto overleden.

Shit.

Een dierenredder van niets ben ik.”

Net op het nippertje mocht ik mee.
“Natuurlijk mag je mee, hoe meer in 1 keer, hoe beter natuurlijk”, was het antwoord op mijn opgeluchte uitroep.
Twee glimoogjes tussen heel wat bruinverweerde rimpels keken me wat verbaasd aan na mijn vraag hoe het is om op een pontje te werken.
“Nou, dat was vroeger wel beter hoor, toen was het pontje nog van de gemeente Akersloot. Toen kon je nog wel eens wat onderhoud gedaan krijgen aan deze oude pont. Het valt nu onder het Waterschap. Die mensen hebben alleen verstand van water en niet van het onderhouden van een pontje.
Ach ja, meissie, het is wel en niet leuk. Niet Leuk is ’t om zo’n oude pont te besturen en Wel Leuk zijn de mensen. Er is er altijd wel eentje in voor een praatje en op zomerdag is het ook altijd erg gezellig met alle dagjesmensen”.
De pont was inmiddels al aan de overkant aangekomen, maar lag al een tijdje stil te wachten totdat zijn bestuurder was uitgesproken. De auto’s voor mij wachtten ook geduldig.
Ik betaalde de man en hij deed de slagboom weer open.
Bij het afrijden tikte hij nog even tegen het dak van mijn auto en zwaaide me na

Brief van de verzekeraar van de tegenpartij gekregen: de mw. van de tegenpartij heeft nog niets bij hen gemeld!
Ofwel het betekent dat ze nog in het ziekenhuis ligt, ofwel ze is het vergeten.. ik denk maar liever niet aan de andere mogelijkheid dat ze het niet wil melden.
En de rekening van de ambulance is ook binnen. 400 eurootjes kost het slechts. Gelukkig ben ik goed verzekerd.

Over verzekering gesproken: al enig idee wat u gaat doen met de ziektekostenverzekering? Ik heb een offerte binnen van mijn huidige verzekering en die gaat 123,40 per maand kosten. Dus 3,5 maand en dan heb je een ambulancevervoer er alweer uit.
Er zijn flink wat sites waar je kunt kijken welke verzekering voor jou de beste is:
site van Radar
of KiesBeter
Of  hier
Ik weet het nog niet hoor. Bij mijn huidige verzekering krijg ik wel mijn lenzen1 keer per twee jaar vergoed. Maar is dus best duur.

Het autootje is weer terug. Gemaakt en al. Dus niet total loss!
Het schadebedrijf had ‘m zelfs even gewassen en alle onderdelen die het gebruiken konden zwart gemaakt. Kon ‘m bijna niet meer herkennen.
“Nou”, zei de man bij ’t schadebedrijf, “op naar de vijf ton!”. Dat redt de rooie denk ik wel.
Nu nog de geldelijke afhandeling. Want zo even 350 eurootjes op tafel leggen is prima, maar GRAAG weer retour natuurlijk. Dus alle gegevens naar de verzekeringsmaatschappij gestuurd.
Een reageurder heeft al voorspeld dat het een maand of vier kan duren.
We wachten het af.
Ondertussen tuf ik weer fijn in mijn vertrouwde vehikel rond.