Mijn vriend leefde in de stellige overtuiging dat vrouwen niet boeren, geen windjes laten en heel lief zachtjes slapen. Sinds mijn zwangerschap is deze lieflijke droom bruut in duigen gevallen. Want tegelijk met het brandend maagzuur kwam overtollige lucht mee, die toch ergens mijn lichaam moet verlaten. One way or the other. Zoals het spreekwoord zegt: “Een boer is een scheet die de weg naar de reet niet weet”. Nou, ik vond dat mijn vriend best blij mocht zijn dat er een hoop scheten mét richtinggevoel waren. Boeren kan ik inmiddels als een bootwerker, maar de luchtdrukverplaatsingen vanuit mijn endeldarm zijn echt indrukwekkend en winnen prijzen in twee categorieën. Hinderlijk is het niet alleen voor mijn omgeving, het voelt voor mezelf ook niet echt prettig dat ik verworden ben tot een lichaam vol borrelende gassen die nauwelijks onder controle te houden zijn.
Ook behoorlijk gênant is het om te horen dat je ’s nachts oerwouden aan het omzagen bent. Ik? Snurken? Dat kán toch helemaal niet?
Totdat je van je eigen gesnurk wakker wordt. Dan moet je toch eerlijk erkennen dat je misschien niet zo geruisloos slaapt.
Snel die bevalling dan maar, dan zijn we daar in ieder geval weer van af en kunnen we weer lekker doorslapen.
Of wacht.
Ik zit nu toch wel met smart te wachten op een vervolg van deze boeiende en informatieve serie. Ik maak me zelfs een beetje ongerust of alles wel goed gaat!
Hahaha, ja Arnoud… dat begrijp ik wel. Nou, die bevalling is achter de rug en het resultaat is een prachtige dochter. Meer nieuws volgt!
Sorry dat ik zo laat ben met mijn reactie, maar ik was in het buitenland. Slecht excuus natuurlijk met het wereldwijde internet, maar mijn aandacht werd even opgeëist door andere dingen.
In elk geval ben ik blij dat alles goed verlopen is en ik feliciteer jullie hartelijk met jullie mooie dochter!
Dank je wel!