Al geruime tijd voor de eerste dag dat ik werkloos werd, was ik lichtelijk depri. “Je moet er van genieten, joh, lekker vrije tijd. Je hebt toch recht op een uitkering?” zeiden veel van mijn vrienden. Nou, bij mij voelde dat helemaal niet zo. Een baan wilde ik hebben en wel meteen.

Ik geloof dat ik wel 50 sollicitatiebrieven de deur uit heb gedaan, met een bedroevend resultaat. Het kwam meer doordat er nog 149 anderen hadden gesolliciteerd op de baan, maar je denkt al gauw dat het aan jezelf ligt (nou ja, ik in ieder geval).

Zelfs met een supercoaching ten behoeve van die briefschrijverij alleen maar de volgende briefjes terug: “We hebben uw sollicitatie naar de functie van… in goede orde ontvangen. Er zijn overweldigend veel reacties binnengekomen. Hier hebben wij een selectie uit moeten maken. Helaas behoort u niet tot deze eerste selectie.”

Grrrr.

Zoals een dame op een verjaardagsvisite al zei: je moet het zoeken in je netwerk.

Bij verschillende bemiddelingsbureaus had ik me al ingeschreven en bij 1 daarvan voelde ik me echt prettig. Ik moest een zelfperceptielijst invullen, waarna ik dan een persoonlijkheidsstoornis… eh.. analyse terug kreeg. Leuk hoor.

Helaas werd het niets met de baan waar ze me voor wilden bemiddelen. Ik was al praktisch aangenomen, maar de baan die me tegelijktijd werd aangeboden door een ander bedrijf, dat was een topper.

JAAAHAAAAAA!!! Een leuke, uitdagende baan! Voor mij!

Ik kan het nog steeds niet geloven. Maar het is echt, het is heus, het is reuze waar…

En nu denk ik: oh jee… nog maar een paar daagjes vrij…

Wat is het toch allemaal weer dubbel, he?