Of eigenlijk dag 0. Donderdagavond in het vliegtuig, hop, naar die spaanse stad.
Waarom je toch altijd denkt dat je gerust wel een ruime plek zal hebben en dat er vast geen jankende babies zullen zijn, zal ik nooit begrijpen. NATUURLIJK NIET!!!! Vooral als je 3 jaar bent (ok, geen babie meer) dan kun je heel goed krijsen. Het babietje van 2 maanden huilde ook, maar die zeurde niet. Dat was zelfs een klein beetje vertederend.
Op Barcelona aangekomen bleek dat de trein al weg was omdat we toch een beetje vertraging hadden opgelopen. Dus maar met de bus. De busschauffeur stopte niet bij het station waar we anders met de trein waren uitgestapt. Maar, zo verzekerde hij ons, het is maar vijf minuutjes lopen naar de goede plek. Waarom je toch altijd gelooft in buschauffeurs, dat zal ik nooit begrijpen.
Na ongeveer 30 minuten lopen, diep in de nacht, waren we dan in ons hostel aangekomen. Diep in slaap gedonderd, direct na aan het kussen geroken te hebben. Waarom je toch altijd denkt dat je nog wild wilt gaan……….. zzzzzzzzzzzzzzz……………….
en? stonk je kussen?