Vroeg uit de veren, vergeet het maar. Nog net op tijd beneden voor het ontbijt, alwaar ik geen bordjes kon bespeuren. Maar even vragen waar ze waren: in de keuken natuurlijk. Oh ja, natuurlijk. Zelf even pakken, zelf ook weer afwassen, want je moeder (or your father for that matter) is niet met je mee op reis.

Zie hier de onervaren, in luxe hotels verwende hostelgangster.

Op de Ramblas even een cappuccino-tje drinken in de zon…heeerlijk! In Nederland regent het zelfs.

Tip van een vriendin: picknick in Park Guell. Dus bij een supermarktje kaas, bij een bakkertje brood en bij een groentewinkel tegen spotprijzen fruit gehaald en GENIETEN maar!Park Guell was overdonderend. Zie ‘enkele’ foto’s op Flickr. Het museum was ook top, meteen een combinatieticket voor la Sagrada Família gekocht.

Of eigenlijk dag 0. Donderdagavond in het vliegtuig, hop, naar die spaanse stad.

Waarom je toch altijd denkt dat je gerust wel een ruime plek zal hebben en dat er vast geen jankende babies zullen zijn, zal ik nooit begrijpen. NATUURLIJK NIET!!!! Vooral als je 3 jaar bent (ok, geen babie meer) dan kun je heel goed krijsen. Het babietje van 2 maanden huilde ook, maar die zeurde niet. Dat was zelfs een klein beetje vertederend.

Op Barcelona aangekomen bleek dat de trein al weg was omdat we toch een beetje vertraging hadden opgelopen. Dus maar met de bus. De busschauffeur stopte niet bij het station waar we anders met de trein waren uitgestapt. Maar, zo verzekerde hij ons, het is maar vijf minuutjes lopen naar de goede plek. Waarom je toch altijd gelooft in buschauffeurs, dat zal ik nooit begrijpen.

Na ongeveer 30 minuten lopen, diep in de nacht, waren we dan in ons hostel aangekomen. Diep in slaap gedonderd, direct na aan het kussen geroken te hebben. Waarom je toch altijd denkt dat je nog wild wilt gaan……….. zzzzzzzzzzzzzzz……………….

Of eigenlijk dag 0. Donderdagavond in het vliegtuig, hop, naar die spaanse stad.

Waarom je toch altijd denkt dat je gerust wel een ruime plek zal hebben en dat er vast geen jankende babies zullen zijn, zal ik nooit begrijpen. NATUURLIJK NIET!!!! Vooral als je 3 jaar bent (ok, geen babie meer) dan kun je heel goed krijsen. Het babietje van 2 maanden huilde ook, maar die zeurde niet. Dat was zelfs een klein beetje vertederend.

Op Barcelona aangekomen bleek dat de trein al weg was omdat we toch een beetje vertraging hadden opgelopen. Dus maar met de bus. De busschauffeur stopte niet bij het station waar we anders met de trein waren uitgestapt. Maar, zo verzekerde hij ons, het is maar vijf minuutjes lopen naar de goede plek. Waarom je toch altijd gelooft in buschauffeurs, dat zal ik nooit begrijpen.

Na ongeveer 30 minuten lopen, diep in de nacht, waren we dan in ons hostel aangekomen. Diep in slaap gedonderd, direct na aan het kussen geroken te hebben. Waarom je toch altijd denkt dat je nog wild wilt gaan……….. zzzzzzzzzzzzzzz……………….