Er was een oud klasgenote, met nog hetzelfde kapsel als in de jaren 80 toen ik bij haar op de middelbare school zat. Misschien had ze het expres zo gestyled, omdat we op een 70/80/90 diksofeestje waren, maar eerlijk gezegd zag het er echt uit alsof ze het tot op de dag van vandaag zo draagt. Zo’n kapsel waarbij je hoog haar hebt, met een getistte pony.
Op de gang kwam ik nog een andere oude bekende tegen. Na de vraag hoe ik ook alweer heette [natuurlijk, ik wist haar naam nog wèl], kwamen de vragen: “En? Heb je kinderen, ben je getrouwd?” Een beetje rare stilte viel toen ik op alle twee vragen ontkennend antwoordde. Ze kon er niet mee omgaan waarschijnlijk. Kwam daarna met het verhaal van haar leven: getrouwd en helaas maar één kindje, lang over gedaan voordat ze die kregen. En meer komen er waarschijnlijk niet, want haar man heeft een zwakke gezondheid. Ze keek er treurig bij.
Ach ja, wat rottig allemaal. Dat maakte mijn ellende van het niet hebben van een gezin vast wat minder erg. Want ja, ze waren nu allebei op het feest en moesten oppas regelen, zo’n gedoe allemaal, he, kinderen hebben.
Ja, inderdaad. Nu ben ik echt heel blij dat ik ze niet heb en dat de kans dat ik ze ooit nog krijg tot een minimum is beperkt.
Tactischer mensen zijn er geloof ik niet te vinden.
Dat zijn van die mensen die je alleen maar een vraag stellen om een aanknopingspunt te hebben om hun eigen verhaal te doen. Wat je antwoordde doet er nog niet eens toe en wat je verder nog eventueel te melden hebt, interesseert ze al helemaaaaal niet. Ik ken ze, in soorten en maten. Nul inlevingsvermogen, weg ermee!
(Mavr, ik wens je nu alvast een gelukkig nieuwjaar, en dat je de liefde van je leven maar snel mag tegenkomen!)
En toch stiekum de liefde voor een eigen kind te kunnen ervaren.
http://www.oypo.nl/pixxer.asp?id=C7867480FB1C40E1594A
De liefde van je leven in een door jezelf geschonken leven vinden is wel puur hoor.
http://www.oypo.nl/pixxer.asp?id=C7867480FB1C40E1594A