Zelden werkte ik voor een organisatie waar alles zo verzuild is dat er bijna geen mensen meer werken, maar standbeelden. Niets krijg je snel gedaan en vaak kun je het woord “snel” ook beter maar weglaten.

Een eigen mailadres voor de coördinatoren? Al meer dan twee jaar wordt hierop gewacht.

Een antwoord geven op een dringende vraag wat betreft storingen met de diensttelefoons (dus waar tijdens de zorg met elkaar, maar ook door de cliënt met de zorgverlener gecommuniceerd wordt): u kunt wachten tot u een ons weegt of misschien komen we een keertje in beweging als er zich in de avonddienst eens een calamiteit voordoet.

Het toppunt van deze week (of misschien wel aller tijden): een zelfstandig wonende cliënt die vanavond zo in de war is dat ze in de stromende regen op haar balkon staat en zich van angst alleen maar aan de leuning van het balkon kan vasthouden en de arts komt “als hij toch naar ons gebouw moet komen voor het personeelscabaret”: 2 uur later. Er was gelukkig al een afspraak dat mevrouw bij ernstige ontregelingen een plekje kreeg in het verpleeghuis, maar daar moest die “grappige” arts wel eerst toestemming voor geven. De kinderen van deze cliënt hebben haar maar zelf naar het verpleeghuis aan de overkant van de weg gebracht, nadat een lid van de verzorging dus bijna anderhalf uur op mevrouw heeft gepast en dus niet aan de andere zorgvragers toekwam. “Nou, als die rotdokter dan eindelijk wel komt, dan mag hij hier wel even de handjes uit de mouwen steken om onze achterstand weg te werken”, zei één van de verzorgenden kwaad.
ONGELOOFLIJK.
Een lid van het hoger management-team omschreef het treffend: “St. Juttemis is onze patroonheilige“.

Tijd om dan maar een andere te gaan zoeken.

Of ik maar eens een andere organisatie?