Op woensdag mocht ik om zeven uur ’s ochtends aantreden. Meelopen met het team.
Als een speer spoedde de verzorgende zich door de serviceflat heen, zonder de cliënten een vlaag van gehaastheid te laten merken. Ik was blij dat ik mijn wandelschoenen had aangedaan.
Een bewoner van de aanleunwoningen moest alleen even geholpen worden met zijn bed opmaken en zijn medicatie in te nemen. Van de badkamer liep hij naar de woonkamer. “Och, nu vergeet ik mijn jeugd!”
Terug in de badkamer stopte hij zijn gebit in zijn mond.
Inderdaad, het scheelde minstens tien jaar.