Een kleine week na het versturen van de brief stond ik in de hal van het woonzorgcentrum. 1 van de nachtdiensten stond op zo’n tien meter afstand.  “Wat ben  jij een hardvochtige leidinggevende! “; schreeuwde ze.  Dit is een ongekende hardheid!” Rustig vroeg ik haar om samen even in kantoor te praten. Ze draaide resoluut haar rug naar me toe: “Met jou wens ik niet meer te praten”.

Owkeeee.

Dacht ik.

Even afkoelen en morgen maar weer even contact opnemen om het te bepraten.

Dus maar even bellen.

Best vreemd om op het moment dat je ademhaalt om wat te zeggen opeens een belgische brandweerwagen in je oor te horen. Tuut tuut tuut tuut….

Er waren weer heel wat gesprekken benodigd om uiteindelijk nog niet eens een sorry te horen. Eigen verantwoordelijkheden nemen was nog een brug verder.

De volgende stond ook alweer klaar en wenste een gesprek. Kwam op hetzelfde neer: “Die brief moet uit het personeelsdossier en IK ben nergens verantwoordelijk voor. De nachtdiensten zijn erger in de fout, want die horen het vangnet te zijn”.

Het moet toch niet gekker worden.

Het werd wel gekker: “De vorige keer dat het gebeurde, kregen we ook geen brief, dus waarom nu wel”. Nou VRAAG ik je…

HALLOOOOOOO…

Zijn we er nog????

WIE LAAT ER HIER EEN ONSCHULDIGE DEMENTERENDE OUDERE ‘S NACHTS MEER DAN TWAALF UUR IN EEN STOEL ZITTEN IN PLAATS VAN HAAR NAAR BED TE BRENGEN ZOALS HET HOORT???

De volgende verzorgende stuurt een brief dat zij vindt dat de brief die ik gestuurd heb geen blijk geeft van de kwaliteiten van een goede zorgmanager.

Ook hier weer: “Ich habe es nicht gewusst” en: “Mijn teamleider is de schuld van alles”.

Na een gesprek met haar word ik thuis gebeld door de partner van deze vrouw met behoorlijk dreigende toon in zijn stem dat ik het voor het einde van mijn contract geregeld moet hebben dat de brief uit het personeelsdossier verwijderd wordt.

Ik (en het hele locatieteam met mij) dacht van niet.