Niet in alle opzichten was het een barre tocht. Want het was aan het begin van de dag best mooi weer.

Eerst kwamen we langs een manege, alwaar kinderen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking op een zogenaamd huifbed gemasseerd worden. Dat huifbed is gespannen over de ruggen van twee paardjes (pony’s?) en al rijdende voort masseren de paarden het kind.

We hadden trek in koffie, dus in de port-a-cabin van de manege ging mijn vader even bietsen. Koffie kregen we en ook info over de stichting welke het masseren van kinderen mogelijk maakt. Natuurlijk doneerden we ook meteen wat geld. En we mochten ook een stukkie meerijden.

We vervolgden de tocht en hadden mooi uitzicht!

En langs de weg was ook fruit te koop. En deuren. En kozijnen. En stookhout. En om de boerenkool moet je apart vragen!

Er was iemand 65 geworden en die had zijn schaapjes op het droge.

En nog een typisch OudHollandsch beeld!

En toen hebben we ongeveer vijf kilometer omgelopen omdat we op de golfbaan gingen lunchen. De uitsmijter was lekker genoeg. Op dat moment althans.

De enige foto welke ik na de lunch nog gemaakt heb is deze:

Want we hadden er hier achteraf al 18 km. opzitten. En het begon wat te regenen. En te waaien. En mijn ongetrainde beentjes te zeuren.

Met hangen en wurgen hebben we het station Obdam bereikt en kwam mijn moeder ons gelukkig ophalen. ’s Avonds zag ik op MapmyRun dat het 32 km. was geweest! Arrch.. niet gek dat we een beetje moe waren.