Een groot en grotendeels leeg parkeerterrein. Ik ben bezig de maxi-cosi in de auto te monteren en heb daarom mijn portier wagenwijd (sic) openstaan. Opeens voel ik ogen in mijn rug branden en kijk om.
Een grijze dame in dito auto kijkt me ongeduldig aan. Ze staat te wachten tot ik klaar ben en het duurt haar waarschijnlijk allemaal te lang. Nu kan ze niet direct terecht op de plek precies naast mijn auto om haar auto te parkeren.
Ik bijt om mijn wang om een verwensing tegen te houden en glimlach daarna onnozel en liefjes naar mevrouw. Heeeeeeeeeeeel rustig maak ik mijn werkje af, geef Floortje nog een extra kusje en doe het portier dicht. Even twijfel ik of ik ‘m nog een keertje open doe om een dekentje goed recht te leggen, maar ik besluit dat mevrouw al genoeg geleden heeft en rijd tergend langzaam het parkeervak uit. Oeps, nu moet mevrouw weer wachten, ditmaal met uitstappen.
Het leven is zwaar.