Ondersteunende begeleiding

Twee activiteitenbegeleiders waren ziek. Dat betekende een probleem voor de bewoners die naar de dagopvang moesten. Want daar moet op gepast worden tot ze opgehaald worden door het busje. Ik, zei de gek, zou dat die ochtend wel even doen. Naast de helpende hand bieden, ook de gelegenheid om dit deel van de zorg eens mee te maken.

Om 8.30 vatte ik post in de hal, wachtend op de eerste ouderen die met de bus mee moesten. De hal zat al best vol met andere wachtenden. Met allemaal zelfstandige ouderen die een dagje naar de Gelderse vallei gingen met de ANBO, met een andere groep ouderen die een dagje naar tuincentrum Overvecht gingen om de kerstmarkt mee te maken. En dan natuurlijk “mijn bewoners” voor de bus naar de dagopvang.

Het duurde lang voordat de eerste bus kwam. De (voornamelijk) dames hadden veel geduld en kletsten er wat op af. “Waar gaan we vandaag nou naar toe?” “Ach, dat weet ik ook niet precies, maar we gaan in ieder geval vooruit”.

Een andere dame vertelde dat het reisje best duur was, maar: “In je laatste hemd zitten geen zakken, dus je moet het opmaken”.

Dame aan de linkerkant had een zoon, die zijn vriend laatst op zijn 47e een beroerte had gekregen. Waarschijnlijk in een poging de sfeer wat op te krikken riep één van de dames aan mijn rechterkant: “Nou, dat kan mij in ieder geval niet meer gebeuren, op mijn 47e een beroerte krijgen”. Heerlijk, dat gevoel voor humor op je 88e.

Ondertussen werden mijn bewoners wat onrustig, want ondertussen was het al half tien en nog geen bus in zicht. “Ik ga maar naar huis, want ik heb zo’n pijn aan mijn voeten, ik kan geen hele stukken meer lopen”. “Nou, gelukkig maar dat u dan nu lekker kunt zitten, he? De bus komt zo en dan kunt u zich ook mooi laten rijden!” (je moet wat om ze te laten wachten).

Om tien voor tien kwam dan de eerste bus. Alle dames stormden (voor zover binnen hun mogelijkheden passend) naar de voordeur. “Nou dames, laten we eerst even vragen waar deze bus heen gaat, want we moeten allemaal wel op de goede plek terecht komen”. Daar zat wat in. Gelukkig gingen ze allemaal weer zitten.

Drie bussen passeerden, de goede groepen ouderen stapten in en uiteraard de laatste bus was voor “mijn bewoners”.

Ik heb de hele dag als een gek moeten werken om mijn geëigende werk af te krijgen, maar het was de moeite waard. Gouden ouderen.

1 gedachte op “Ondersteunende begeleiding

  1. Marlon

    Whahahahhaaaa!!

    Ik denk dat ik ook bij de AB ga, wat een heerlijke baan! Gewoon beginnen met anderhalf uur niks doen! Het is oneerlijk verdeeld in deze wereld!!!

    Heb je nog bepaalde mensen ingelicht over dit bijzondere fenomeen?

    Enne…..geniet van je vrijde dagen! Ik zie je weer in het nieuwe jaar! Want, jawel, ik ben tussen kerst en oudjaar vrij!! Hoeraaaaa!!

    Liefs,
    Marlon

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.