Het was nodig om tijdens mijn opleiding naar de Ven (inmiddels Sligro) te gaan. Een studie-uitje naar een groothandel in voeding. Het bleek dat ze net die dag hun 25-jarig jubileum vierden. Verspreid door de hal, tussen alle food- en sommige non-foodafdelingen was muziek te beluisteren, acts te zien en van alles te proeven.
De visafdeling mocht ik van mezelf niet ontlopen. Gezien mijn afkeer van het eten van vis een dappere beslissing. Na het griezelend bezichtigen van diverse kreeften, krabben, vissen belandden we bij de schelpdieren. Daar stond Piet Römer. Ingehuurd om oesters aan de bezoekers te voeren. Jong en naïef als ik toen nog was, welja, doe mij er maar één. Met een vervaarlijk uitziend mes werd een oester opengebroken. “Ja”, zei Piet op een vriendelijke toon, “nu de schelp aan je mond zetten en gewoon doorslikken.” Braaf volgde ik zijn advies op, van die man ging een gezaghebbende uitstraling uit.
Vlak voordat de glibberige oester in mijn maag zou belanden, vond Piet het leuk om een weetje te delen. “Wist je”, zei hij met die glimoogjes die je vast wel eens gezien hebt in één of andere serie of film, “dat die oester pas doodgaat in je maag, door al dat zuur wat je daar hebt.”
Bedankt Piet. De eerste en tevens de laatste keer dat ik een levend dier heb gegeten. En toch een dierbare herinnering aan een indrukwekkende man overgehouden.