Machteld

Machteld was mijn beste vriendinnetje. Nou ja, beste vriendinnetje. Voor zover je dat op die leeftijd al kan zeggen, wat weet je op die leeftijd van vriendschap. Maar het was een bijzondere vriendschap. Zes waren we en zij zat in een rolstoel. Ze had iets met haar spieren, die deden het niet goed. Het maakte niets uit. Ik ging bij haar spelen en als haar moeder het goed vond, mocht ik ook eens in de rolstoel. Hartstikke moeilijk, dat navigeren. Soms reed ik tegen de tafel aan. Maar alles was goed. Het kan zijn dat ik me het niet goed herinner, maar ik was de enige die bij haar thuis mocht komen spelen. Dat maakte de vriendschap heel speciaal. Toen we samen in de tweede klas zaten, was ze er na het weekend opeens niet. In het weekend was ze in de auto niet lekker geworden en vrij snel was ze overleden.
En dan moet je naar een crematie als 7-jarige. Gelukkig was het niet zo stijfjes en eng als toen ik naar een begrafenis van een oudtante ging. Die lag opgebaard, dus dat was hartstikke eng, zo’n klein, geel en gerimpeld mensje.
Hier was alleen een kist en bloemen, heel veel bloemen. En muziek. Bij het nummer “Bright Eyes” van Art Garfunkel voelde dat ik eigenlijk een beetje moest huilen. Aan mijn vader vroeg ik of dat wel mocht. “Maar natuurlijk mag dat”, zei mijn vader. En prompt moest ik helemaal niet meer huilen.
Dat moest ik later des te meer.
Bij het kwijtraken van het kettinkje dat ik van haar had gekregen voor mijn verjaardag. Of toen van de beeldjes die ik van haar had gekregen een klein blusje afging. Maar tot de dag van vandaag prikken nog steeds de tranen in mijn ogen bij het horen van dat prachtige nummer van Art Garfunkel.


Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.