Dit jaar was het erger dan ooit tevoren. Met lood in mijn schoenen weer op weg naar mijn werk na drie te korte weken vakantie. Vaak is het dan zo dat het dan altijd weer meevalt, maar deze keer….
Tot gisteren.
Naast wat verzorgenden en andere medewerkers in mijn team die niet tot mijn favorieten behoren, werken er ook een aantal die eigenlijk met goud behangen zouden moeten worden. Zo ook J. die altijd bereid is om een keertje te ruilen of extra te werken en een eerlijke instelling in het leven heeft. Die dus niet meedoet aan roddel en achterklap, maar haar eigen mening vormt. J. heeft echter een beetje de neiging àl te direct te zeggen waar het op staat en sommige collega’s nemen haar dat niet in dank af. Dus stapte ze gisteren mijn kantoor binnen om hier met mij een boom over op te zetten. Want tegenwoordig zegt ze maar niets meer als gedrag of gesprekken van collega’s haar niet aanstaan. Maar ondertussen wringt het wel bij haar dat er dus teamgenoten zijn die het werk en de communicatie op een andere manier invullen dan dat zij dat zou doen. Haar handen tong jeukt dan om er wél iets van te zeggen.
Dus hebben we even geboomd over verschillende manieren van communiceren en uiteindelijk kwamen we er op uit dat het voor J. toch wel erg prettig zou zijn om wat extra coaching hierop te krijgen. Binnen de organisatie is hier iemand helemaal in gespecialiseerd en is die mogelijkheid er dus.
Mooi vind ik dat, iemand die bij zichzelf dus merkt dat het niet helemaal lekker loopt en bereid is om hiernaar te kijken en het te willen veranderen.
En fijn om zo iemand daar dan ook verder mee te kunnen helpen. Want dat is immers mijn vak: het faciliteren van mijn medewerkers. Weg met die post-vakantieblues!!!!!!