In de achteruitkijkspiegel kijkt een verwilderde vrouw mij aan. Mascaravlekken tot onder haar oksels in plaats van op haar wimpers. In haar tas een omslagdeken met dikke druppels bloed en een plasje urine.
Achterin de auto een baby met rode vlekken in het gezicht, aan haar linkerwang een verdwaald traantje en af en toe nog een snikje.
Ik hervind mezelf en start de auto. Pink nog een traan weg en rijd naar huis. Waar mijn kleine beertje lekker in de box mag liggen slapen en ik nog even een verlaat ontbijtje voor mezelf ga maken.
Een kersvers moedergevoel en de eerste keer vaccinaties, het valt me nog lang niet mee.