Mijn wereldje is op het moment een beetje vaag geworden. En klein.
Van de oogarts mag ik een week mijn lenzen niet in en ook geen bril op. Want er moeten nieuwe lenzen worden aangemeten en de ogen moeten hun natuurlijke vorm weer krijgen.

De oudjes pastten niet helemaal meer. Ze hingen ter hoogte van mijn pupil. Daarnaast waren ze heel erg vies. Wat ook niet raar is, aangezien ze al vijf jaar oud zijn.
Dus nu moet ik overal heengebracht worden. En schijn ik mensen op straat erg doordringend aan te kijken. Ja vind je het gek! Ik denk steeds dat ik bekenden zie, maar dat blijkt bij nader inzien (ha ha ..) toch niet zo te zijn.

Met mijn neus op het beeldscherm zit ik dit stukje te typen. Ik krijg pijn in mijn hoofd van het turen en verkrampt met mijn schouders te zitten om iets te kunnen bekijken. En er zijn geen drempels waar ik ze wel verwacht en ga zo maar door.

Stemmen was ook een crime, ik hoop maar dat ik het juiste knopje heb ingedrukt, maar gezien de uitslag zit dat wel goed.

En dan is het ergste dat de lenzen morgen wel worden aangemeten, maar dat ik er dan nog een week op moet wachten.

Het leven van een slechtziende (-8 en -3) gaat niet over rozen.

Update:
Na het bezoek aan de contactlensspecialist (nieuw galgjewoord) is het me weer allemaal duidelijk!!!

Het was me een tocht, te voet, naar het ziekenhuis, onderweg twee mensen tegengekomen die mij kenden, maar die ik absoluut niet herkende. Maar eenmaal binnen….. Joepie, ik heb een stel leenlenzen meegekregen!!! Ik zie weer! En wat scheelt me dit een hoop hoofdpijn en afhankelijkheid! Ik kan zelf fietsen. En autorijden!!!”