Naarmate je buik groeit, kun je je steeds beter voorstellen dat er echt een kind in zit. Van vlinderachtige aaitjes tot echte schopjes en buitelingen. Heel ontroerend en mooi allemaal. Maar ondertussen stijgt het maagzuur door dat groter wordende kind tot aan je lippen. Letterlijk. Sommige mede-zwangeren adviseerden vanillevla, of een glas melk. Sojamelk bood maar korte tijd soelaas, dus naast allerlei onhaalbare voedingsadviezen (geen vette voedingsmiddelen? Maar ik heb alleen maar zin in vet eten!) moesten er Rennies komen. Van de hoeveelheid kalk die je op die manier binnenkrijgt, hebben ze Pamukkale aangelegd destijds, maar het werkt prima. Ook Gaviscon blijkt een fijn tabletje te zijn om je maagzuur daar te houden waar het hoort. Pas bij het indalen van je kind merk je dat dit zure ongemak wat minder wordt. Maar dat indalen is, naast invloed op een nog weer verhoogde pruimenconsumptie ook een voorteken van de naderende bevalling. Iets waar ik ook gemengde gevoelens over heb, gezien alle wisselende verhalen, van gruwel tot appeltje-eitje en alles wat daar tussen zit. Maar daarna kun je je kind in je armen houden en eindelijk eens bekijken hoe het eruit ziet. En afscheid nemen van al die lastige kwaaltjes. Kwaaltjes die ik waarschijnlijk ogenblikkelijk weer vergeten ben.
Zwanger zijn en andere ongemakken (2)
Geef een reactie