Een mooie documentaire die nou precies de vinger op mijn zere plek legt. Klik op de onderstaande button om hem te bekijken.
Zorgfabriek
2 reacties
Auteursarchief: webmeisje
Dave’s verzameling (4)
Flashmob Hoorn
De eerste flashmob in Hoorn is een feit. Voor HIER, het nieuwe gratis glossy over Kunst, Cultuur en Lifestyle werden mensen via de email opgeroepen om op het plein om 15 uur te verschijnen met een klapstoel of krukje, alwaar we dan een ballon en een exemplaar van HIER in onze handen gedrukt zouden krijgen om tegelijkertijd te gaan lezen.
Het was natuurlijk voor de eerste keer, maar een kleine kanttekening mag misschien zijn dat sommige flashmobbers totaal aan de betekenis van zo’n gebeurtenis voorbij gingen. Een kwartier van tevoren er al gaan zitten, dat doet het woord “flash” helaas niet goed.
Maar ach, goed bedoeld en uiteindelijk toch een mooie manier voor een tijdschrift om geboren te worden!
Dave’s verzameling (3)
Plastic moet sinds kort apart ingezameld worden in mijn woonplaats. Dave draagt ook zijn steentje bij.
Dave’s verzameling (2)
Dave heeft vandaag weer wat leuks mee naar binnen genomen:
Het is echt een mannetje, dat zie je zo.
Heilig huisje
Zelden werkte ik voor een organisatie waar alles zo verzuild is dat er bijna geen mensen meer werken, maar standbeelden. Niets krijg je snel gedaan en vaak kun je het woord “snel” ook beter maar weglaten.
Een eigen mailadres voor de coördinatoren? Al meer dan twee jaar wordt hierop gewacht.
Een antwoord geven op een dringende vraag wat betreft storingen met de diensttelefoons (dus waar tijdens de zorg met elkaar, maar ook door de cliënt met de zorgverlener gecommuniceerd wordt): u kunt wachten tot u een ons weegt of misschien komen we een keertje in beweging als er zich in de avonddienst eens een calamiteit voordoet.
Het toppunt van deze week (of misschien wel aller tijden): een zelfstandig wonende cliënt die vanavond zo in de war is dat ze in de stromende regen op haar balkon staat en zich van angst alleen maar aan de leuning van het balkon kan vasthouden en de arts komt “als hij toch naar ons gebouw moet komen voor het personeelscabaret”: 2 uur later. Er was gelukkig al een afspraak dat mevrouw bij ernstige ontregelingen een plekje kreeg in het verpleeghuis, maar daar moest die “grappige” arts wel eerst toestemming voor geven. De kinderen van deze cliënt hebben haar maar zelf naar het verpleeghuis aan de overkant van de weg gebracht, nadat een lid van de verzorging dus bijna anderhalf uur op mevrouw heeft gepast en dus niet aan de andere zorgvragers toekwam. “Nou, als die rotdokter dan eindelijk wel komt, dan mag hij hier wel even de handjes uit de mouwen steken om onze achterstand weg te werken”, zei één van de verzorgenden kwaad.
ONGELOOFLIJK.
Een lid van het hoger management-team omschreef het treffend: “St. Juttemis is onze patroonheilige“.
Tijd om dan maar een andere te gaan zoeken.
Of ik maar eens een andere organisatie?
Heilig huisje
Zelden werkte ik voor een organisatie waar alles zo verzuild is dat er bijna geen mensen meer werken, maar standbeelden. Niets krijg je snel gedaan en vaak kun je het woord “snel” ook beter maar weglaten.
Een eigen mailadres voor de coördinatoren? Al meer dan twee jaar wordt hierop gewacht.
Een antwoord geven op een dringende vraag wat betreft storingen met de diensttelefoons (dus waar tijdens de zorg met elkaar, maar ook door de cliënt met de zorgverlener gecommuniceerd wordt): u kunt wachten tot u een ons weegt of misschien komen we een keertje in beweging als er zich in de avonddienst eens een calamiteit voordoet.
Het toppunt van deze week (of misschien wel aller tijden): een zelfstandig wonende cliënt die vanavond zo in de war is dat ze in de stromende regen op haar balkon staat en zich van angst alleen maar aan de leuning van het balkon kan vasthouden en de arts komt “als hij toch naar ons gebouw moet komen voor het personeelscabaret”: 2 uur later. Er was gelukkig al een afspraak dat mevrouw bij ernstige ontregelingen een plekje kreeg in het verpleeghuis, maar daar moest die “grappige” arts wel eerst toestemming voor geven. De kinderen van deze cliënt hebben haar maar zelf naar het verpleeghuis aan de overkant van de weg gebracht, nadat een lid van de verzorging dus bijna anderhalf uur op mevrouw heeft gepast en dus niet aan de andere zorgvragers toekwam. “Nou, als die rotdokter dan eindelijk wel komt, dan mag hij hier wel even de handjes uit de mouwen steken om onze achterstand weg te werken”, zei één van de verzorgenden kwaad.
ONGELOOFLIJK.
Een lid van het hoger management-team omschreef het treffend: “St. Juttemis is onze patroonheilige“.
Tijd om dan maar een andere te gaan zoeken.
Of ik maar eens een andere organisatie?
Herfststukje
Elke ochtend vind ik een nieuw herfststukje op de mat. Eerst denk je nog: waar komt het vandaan, totdat je één van je katten met een enorm blad ziet sjouwen.
Dave creëert dagelijks weer een vers (..eh…) stilleven.
Graaien en snaaien
Eerst komt het vreten, dan komt de moraal. Zei mijn vader over de medewerkers van de DSB bank, na een theaterstuk gezien te hebben dat precies in deze tijd past.
En dit vindt Verbal Jam.
Kinderboerderij
Annette, Marco en ik gingen elke dag na schooltijd naar de kinderboerderij in onze wijk. Niet alleen was het leuk om de dieren te aaien, de geuren te ruiken en elke dag te kijken hoe het met de broedeieren stond, maar ook was het spannend omdat er elk nieuw schooljaar weer een aantal kinderen werden uitgekozen om iets speciaals te worden op de kinderboerderij. Dan mocht je ook achter de schermen komen en buiten de openingstijden en mocht je de dieren voeren en verzorgen.
We deden onze stinkende best om deze speciale functie te bemachtigen. Trouw zaten we dus daar en aaiden de dieren alsof het een lieve lust was. De beheerder van de kinderboerderij vonden we wel een vreemde enge vent, maar we deden toch maar leuk en probeerden zo behulpzaam mogelijk te zijn. Ondanks dat hij varkensoogjes en bijpassende oren had.
Voor mijn gevoel duurde het wéken voor we eindelijk wisten of wij het werden.
Tot op de dag dat ik op woensdag na de middagboterham naar de kinderboerderij snelde.
Om daar tot mijn verbazing Annette en Marco daar aan te treffen met werkkleding en regenlaarzen aan. Zij mochten achter de schermen en Marco was zelfs de cavia’s en konijntjes aan het voeren.
Met zijn drieën hebben we al die tijd ons uitgesloofd en die stomme kinderboerderijbeheerder koos er maar twee van de drie trouwste kinderen. En waarom mij dan niet, dat weet ik tot op de dag van vandaag nog niet.
Kinderleed ten top.
Geen minuut besteedde ik meer aan die kinderboerderij en ook Annette en Marco ontweek ik een tijdje uit schaamte en boosheid omdat ik niet uitverkoren werd en zij wel.
En die beheerder kom ik soms nog wel eens in de stad tegen. Veel verder dan beheerder van een kinderboerderij heeft hij het natuurlijk niet geschopt en eng en lelijk is hij ook nog steeds. Gerechtigheid.