Er lag iets op het trottoir. Iets ondefinieerbaars van veraf, een stuk van een dooie kat .. of??? Maar het bleek een duivenjong. Spuuglelijk zijn ze, maar ja, ik kon hem toch niet daar op die koude stoeptegel laten liggen. Ik pakte hem op en meteen klauwde hij zijn pootjes om mijn vingers en kroop in het holletje van mijn handen. Bij elk windvlaagje drukte hij zich nog dichter tegen mijn handen aan.
Ik nam hem mee naar mijn werk, waar ik dan de dierenambulance zou kunnen bellen om hem op te komen laten halen. Eenmaal binnen werd ik echter meteen zelf gebeld door mijn collega dat er een bewoner was overleden en dat ik even langs de verzorgende, P., moest gaan om van alles te regelen. De dierenambulance even snel gebeld, duifje in een bakje op mijn bureau gestald en dan maar naar boven.
De bewuste bewoner kreeg geen zorg van ons, wel één keer per week, al meer dan tien jaar op dinsdag, huishoudelijke verzorging. En de huishoudelijke hulp stond deze dinsdagochtend dus vergeefs aan te bellen. P. moest de deur openen om te kijken wat er aan de hand was. Mevrouw bleek op de bank overleden. Nu waren er verschillende complicerende bijkomstigheden. Het beleid is dat wij nooit zonder toestemming het appartement van de bewoner openmaken. In dit geval was er dus formeel sprake van huisvredebreuk. Dus P. had de politie ingeseind en de heren stonden met drie man sterk al in het appartement. Op zich geen probleem, zij konden dus formeel vaststellen waarom de deur was opengemaakt en de tweede complicerende bijkomstigheid maakte hun aanwezigheid erg praktisch. Want de huisarts wilde niet komen om het overlijden van mw. vast te stellen. Dus kon de schouwarts van justitie gebeld worden om dit te doen.
Wij moesten ondertussen in de spullen van mevrouw gaan zoeken naar een uitvaartpolis. Want, een andere complicerende factor: mevrouw had geen familie meer. Normaal regelt de familie namelijk dit soort dingen bij zelfstandig wonenende bewoners.
Het zoeken tussen de spullen vond ik erg onprettig. Gelukkig vond P. al snel de polis en hier stond erg veel nuttige informatie in. Namelijk bij wie alles geregeld was en ook dat mw. een testament had opgesteld (precies een jaar geleden overigens). Nadat een ieder ingeschakeld was, moesten we wachten op de schouwarts.
En ondertussen werd ik gebeld dat de dierenambulance gearriveerd was. De dames stelden vast dat het hier inderdaad een duif betrof en pakten hem meteen goed stevig beet om hem mee te nemen. Dus scheet het arme beesie zijn darminhoud over hun handen en mijn vloer heen. Erg bruut. Maar hij reageerde alert, dus hij zou het wel halen, dacht ik zo. Ze gingen hem naar het dierenasiel brengen.
De schouwarts kwam een paar uur later. En inmiddels werd ook bekend aan wie mw. al haar bezittingen had nagelaten.
Het dierenasiel.
Toeval bestaat niet???
