Prikken

In de achteruitkijkspiegel kijkt een verwilderde vrouw mij aan. Mascaravlekken tot onder haar oksels in plaats van op haar wimpers. In haar tas een omslagdeken met dikke druppels bloed en een plasje urine.
Achterin de auto een baby met rode vlekken in het gezicht, aan haar linkerwang een verdwaald traantje en af en toe nog een snikje.
Ik hervind mezelf en start de auto. Pink nog een traan weg en rijd naar huis. Waar mijn kleine beertje lekker in de box mag liggen slapen en ik nog even een verlaat ontbijtje voor mezelf ga maken.
Een kersvers moedergevoel en de eerste keer vaccinaties, het valt me nog lang niet mee.

De Bevalling

Van vriendinnen en vage kennissen krijg je ongevraagd en meestal goedbedoeld advies over het fenomeen. Op zwangerschapsyoga krijg je technieken aangeleerd en je moeder steekt je een hart onder de riem dat zowel jij als je broer er zó uit waren.
Maar hoe het echt gaat, dat kan niemand je vertellen. Elke bevalling gaat anders, hoewel het eindresultaat vaak wel hetzelfde is: het kind is er uit.
’t Kan snel, ’t kan langzaam gaan, moeilijk, makkelijk, zonder complicaties, met complicaties, alle soorten en maten. Voorbereiden op zoiets abstracts is best lastig.Uiteraard krijg je er wel vakliteratuur bij. Het boek “Als bevallen spannend is” geeft hoop, waar de bestseller “Duik in je weeën” weer nét even te plastische illustraties heeft, zodat ik er maar een keer vluchtig in heb gekeken.

En geloof me: dat boek had mij niet geholpen. Geen enkel advies of yogatechniek heeft me overigens geholpen. Duik in je weeën. Ja ja.
Nou, die weeën begonnen dus toen vriendlief lekker de stad in was. Kalm aan, sms’te ik nog. Maar vriendlief snelde fluks naar huis. En hij kon eigenlijk niet meer doen dan timen hoe lang de ween duurden en wat de tussentijd was. Want ik hoefde echt niemand aan mijn lijf. Ik dook namelijk in mijn weeën. Er zijn verschillende soorten weeën. En ook verschillende plekken waar je die sensatie kunt ervaren. In je rug, in je buik, ik las zelfs ergens in je bovenbenen. Voorweeën, weeënstorm, persweeën, naweeën, dat schijnt de normale volgorde te zijn. Het is niet helemaal de bedoeling dat je persweeën krijgt zo vér voor de volledige ontsluiting. Nou, ik kreeg ze wel. En dan is er geen duiken meer in je weeën bij hoor. Ik moest ze tegenhouden. Nou, ik heb in een moment van angst wel eens mijn motorfiets van 300 kilo van de grond getild, maar persweeën tegenhouden, ik geef het je te doen.
Dat. Kan. Gewoon. Niet.
Uiteindelijk, na uren zinloze persweeën gingen we dan naar het ziekenhuis. Met weeën in de auto gaan stappen. Geen idee hoe dat moest. Of hoe ik dat uiteindelijk toch gedaan heb. En eenmaal in het ziekenhuis duurde het ook even voordat we op de afdeling waren, want ik heb elke muur geloof ik geknuffeld om de weeën op te vangen. Achteraf schaam je je ogen uit je kop, op het moment zelf heb je niet zo’n last van dat decorumverlies.
En waar ik van te voren had bedacht dat ik geen pijnstilling hoefde, daar nam ik alles wat me aangeboden werd. Toen daarmee de persweeën onder controle kwamen, was de volledige ontsluiting daar. “Nu mag je gaan persen”. Ik weet niet hoor. Nadat ik het acht uur heb moeten tegenhouden en het nu eindelijk onderdrukt was: Géén idee meer hoe dat moest. Dus uiteindelijk kwam er nog een vacuüm en een schaar aan te pas.

Maar daar was ze dan. Ietwat verkreukeld van de lange reis, maar het mooiste dat ik tot nu toe heb gezien.Het was allesbehalve een ideale bevalling, maar wel een perfect eindresultaat.

Zwanger zijn en andere ongemakken (7)

Zodra bepaalde vrouwen ontdekken dat je zwanger bent,  gebeurt er iets met ze.  Er komt een blik in de ogen, die zich het best laat omschrijven als een zeekoeienblik, traag in de verte starend. Vervolgens moet je je bergen. Want dan komt Het Bevallingsverhaal. Niet iets waar je als je voor het eerst zwanger bent ongevraagd op zit te wachten. Allereerst omdat je nog op een roze wolk zit, wat zeg ik, een roze planeet, ergens outerspace: ik krijg een kind, wat een wonder,  wat overkomt ons allemaal en wat gaat ons nog allemaal overkomen. Ten tweede is een bevalling op dat moment nog iets abstracts. Geen idee hoe dat allemaal werkt en hoe dat gaat voelen. Termen als ontsluiting en perswee komen voor het eerst voorbij en hebben geen betekenis.  Bij al die emoties en zalige onwetendheid horen nog even geen bloederige horrorstories, dank u feestelijk.  Maar nee. De vrouw met de zeekoeienblik moet Haar Bevallingsverhaal kwijt en wel nu. Dus gebeurt het je in een overvolle kroeg, terwijl je naar de band wil kijken. Beleefd knik je hier en daar wat zodra gebroken vliezen ter sprake komen, hum je “oh ja?” als de uren durende weeenstorm herbeleefd wordt en je probeert ondertussen uit alle macht je visuele denkvermogens uit te schakelen als het daarna gaat over inscheuringen en bijbehorende hechtingen. Wat niet lukt.
Het mantra: “miljoenen vrouwen zijn ooit bevallen, sommigen doen het zelfs voor een tweede of derde keer en mijn moeder kan het, dus ik kan het ook” blijkt een rustgevende te zijn.
Onwillekeurig vergelijk je alle Bevallingsverhalen met elkaar en kom je tot de geruststellende conclusie dat geen Verhaal hetzelfde is. Dus dat er geen voorbereiden aan is. Laat het allemaal maar op je afkomen en informeer je op je eigen moment over het hoe en wat en de details. Want anders gaat het ’t ene oor in en ’t andere weer uit.
Iets met ontkenningsfase.

Zwanger zijn en andere ongemakken (6)

Mijn vriend leefde in de stellige overtuiging dat vrouwen niet boeren, geen windjes laten en heel lief zachtjes slapen. Sinds mijn zwangerschap is deze lieflijke droom bruut in duigen gevallen. Want tegelijk met het brandend maagzuur kwam overtollige lucht mee, die toch ergens mijn lichaam moet verlaten. One way or the other. Zoals het spreekwoord zegt: “Een boer is een scheet die de weg naar de reet niet weet”. Nou, ik vond dat mijn vriend best blij mocht zijn dat er een hoop scheten mét richtinggevoel waren. Boeren kan ik inmiddels als een bootwerker, maar de luchtdrukverplaatsingen vanuit mijn endeldarm zijn echt indrukwekkend en winnen prijzen in twee categorieën. Hinderlijk is het niet alleen voor mijn omgeving, het voelt voor mezelf ook niet echt prettig dat ik verworden ben tot een lichaam vol borrelende gassen die nauwelijks onder controle te houden zijn.
Ook behoorlijk gênant is het om te horen dat je ’s nachts oerwouden aan het omzagen bent. Ik? Snurken? Dat kán toch helemaal niet?
Totdat je van je eigen gesnurk wakker wordt. Dan moet je toch eerlijk erkennen dat je misschien niet zo geruisloos slaapt.
Snel die bevalling dan maar, dan zijn we daar in ieder geval weer van af en kunnen we weer lekker doorslapen.


Of wacht.

Zwanger zijn en andere ongemakken (5)

Een absoluut voordeel van zwanger zijn, is dat je borstpartij een indrukwekkende grootte aanneemt. Zeker in het begin van de zwangerschap kun je met de juiste kleding adembenemende decolletes showen en ik voelde me übersexy en vrouwelijk. Niet dat die borsten aangeraakt mochten worden, de gevoeligheid van die accessoires neemt namelijk met een factor tien toe en geïnteresseerden riskeren bij het bekijken alleen al een welgemikte rechtse hoek.
Op een gegeven moment haalt je buik je ruim bemeten cup f in en dan staan ze niet zo meer in de belangstelling. Maar tegelijkertijd met die buik, o gruwel, vindt er vetophoping plaats. Wel ja, ik heb van nature al brede heupen, daar kan nog wel een laag bij. En waarom ook niet op mijn bovenbenen, kom maar door. En natuurlijk mogen hier ook de putten niet ontbreken om het feest compleet te maken. Een onderkin om het geheel weer in balans te brengen, et voilá: plumpudding-modus is ingeschakeld. Ik maak me heel veel zorgen of het allemaal weer goed gaat komen en durf mezelf nauwelijks in de spiegel te bekijken in naakte toestand. Gelukkig ben ik al wat ouder dus last van striae heb ik niet. Maar de rest…
Vriendlief is echt lief en maakt alleen grapjes als hij ziet dat ik er tegen kan.
Hoe blij werd ik dus vandaag van het artikel op de site van WomenInc, over de “dikke” buik van Kate, daags na de bevallling. En van de Photoshoploze fotoserie van echte vrouwen onderaan het artikel. Natuurlijk, je moet het ook allemaal niet laten slabakken en hangen, maar ook is het echt niet normaal dat je vlak na de bevalling weer zo strak bent als daarvoor (voor zover dat al van toepassing was). Bedankt Kate. Namens alle (a.s.) moeders.

Zwanger zijn en andere ongemakken (4)

“Hoe gaat het met je?”. Deze vraag is niet uitzonderlijk, maar hij wordt als je zwanger bent wel uitzonderlijk vaak gesteld. Als zwangere kun je ook naar hartenlust antwoorden en een heel breedvoerig antwoord met details wordt eigenlijk ontzettend op prijs gesteld. Het is een wondertje, en dat moet uitgebreid besproken worden. Opeens ben je als drachtig mens iets heel bijzonders.
Daar genoot in eerste instantie ik van, maar op een gegeven moment flitsten mij twee gedachten door mijn hoofd. Zeg. Waarom vraagt eigenlijk niemand aan mijn partner hoe hij zich voelt? Voor hem gaat de wereld ook helemaal veranderen. Ok, zijn lichaam verandert niet, maar die achtbaan, daar zit hij ook in. Dus de vraag hoe ik me voelde, beantwoordde ik dan ook vaak met: “Prima en met hem gaat het ook goed, geloof ik. Maar misschien moet je dat maar even aan hemzelf vragen?” Waarop de gesprekspartner inderdaad geschrokken dan ook maar even aandacht aan mijn partner besteedde.
Een tweede gedachte was dat ik maar niet te veel moest wennen aan deze uitzonderingspositie, want na de bevalling is het acuut weer over. Misschien dat er een of twee vragen aan je worden gesteld, maar vanaf dan staat Het Kind volop in de belangstelling. Waar het dan ook hoort, natuurlijk. Vanaf dat moment speel je zelf de tweede viool en dat doe je dan met veel liefde, toewijding en onvoorwaardelijkheid.

Zwanger zijn en andere ongemakken (3)

De buik. Die is vanaf het eerste opbollende moment niet meer alleen van jou en je partner, maar gemeengoed. Er zijn mensen bij die beleefd vragen of ze er aan mogen voelen, maar vaak is er al een tastende hand in je comfortzone voor je het doorhebt. Genoeg tips te vinden hoe je je hier tegen kunt wapenen: naar achteren stappen als je de hand aan ziet komen, of de hand aanpakken bij een verdachte beweging richting buik, maar sommige mensen zijn zo ongelooflijk snel. Dan moet je het je maar laten welgevallen.
Sowieso is je buik opeens een normaal onderwerp van gesprek. Aan de vorm van de buik kan de “deskundige” zien of er een jongen in zit ofwel een meid. Jarenlang heb ik dat zelf ook altijd gedacht en altijd goed gehad, maar op een gegeven moment gaat het mis en zit er een meisje in een naar voren dragende buik en een jongen in een rondom opbollende buik. Mensen: op de echo is het echt beter te zien dan van  buitenaf. En na het bevallen is het pas echt zeker. Stop maar met die helderziende uitspraken. En heb het geduld om het af te wachten.
Een oordeel over je buik is ook heel snel voor elkaar. Voor de één heb ik een prachtig bescheiden buikje, de ander slaat zijn hand voor de mond als ie me ziet: wat heb jij een enoooooorme buik!  Ik houd het zelf maar ergens op het midden om maar geen complex ervan te krijgen. In ieder geval ben ik erg blij met een buik zonder striae en/of vlekken. Ook mijn navel houdt zich gelukkig koest en komt niet naar buiten ploppen als een knoopje aan een ballon.

Zwanger zijn en andere ongemakken (2)

Naarmate je buik groeit, kun je je steeds beter voorstellen dat er echt een kind in zit. Van vlinderachtige aaitjes tot echte schopjes en buitelingen. Heel ontroerend en mooi allemaal. Maar ondertussen stijgt het maagzuur door dat groter wordende kind tot aan je lippen. Letterlijk. Sommige mede-zwangeren adviseerden vanillevla, of een glas melk. Sojamelk bood maar korte tijd soelaas, dus naast allerlei onhaalbare voedingsadviezen (geen vette voedingsmiddelen? Maar ik heb alleen maar zin in vet eten!) moesten er Rennies komen. Van de hoeveelheid kalk die je op die manier binnenkrijgt, hebben ze Pamukkale aangelegd destijds, maar het werkt prima. Ook Gaviscon blijkt een fijn tabletje te zijn om je maagzuur daar te houden waar het hoort. Pas bij het indalen van je kind merk je dat dit zure ongemak wat minder wordt. Maar dat indalen is, naast invloed op een nog weer verhoogde pruimenconsumptie ook een voorteken van de naderende bevalling. Iets waar ik ook gemengde gevoelens over heb, gezien alle wisselende verhalen, van gruwel tot appeltje-eitje en alles wat daar tussen zit. Maar daarna kun je je kind in je armen houden en eindelijk eens bekijken hoe het eruit ziet. En afscheid nemen van al die lastige kwaaltjes. Kwaaltjes die ik waarschijnlijk ogenblikkelijk weer vergeten ben.

Zwanger zijn en andere ongemakken (1)

Vanaf het moment dat je twee roze streepjes ziet op de Predictortest, voel je je anders dan anders. In het begin zijn dat vooral de emoties en de gedachten in je kop. Tis niet niks. Opeens heb je een wurmpje in je buik, die straks je hele leven op zijn kop gaat zetten. Een nieuwe levensfase, zoals dat dan genoemd wordt. Of liever, een emotionele rollercoaster.
Het fijne van moeder natuur is dat je door allerlei lichamelijke klachtjes ook niet even uit die achtbaan kunt stappen. Krampjes in je buik, tieten die op ontploffen staan als je er maar even naar wijst en laten we vooral de misselijkheid niet vergeten. Van doffe ellende moest ik een ervaringsdeskundige vriendin voortijdig van het heugelijke nieuws op de hoogte brengen, om maar te horen wat zij destijds tegen de kotsneigingen had gedaan. Liters sinas. En zakken vol Napoleon citroenballen. Dat mijn tanden nog recht in mijn mond staan is een wonder. Maar de misselijkheid was goed te onderdrukken. Dat verdwijnt vanzelf na een maand of drie, werd me verzekerd. Oh ja. Dat wel. Maar wat je ervoor terug krijgt. Als je niet goed op je voeding let, heb je minimaal drie keer een bijna-bevalling doorgemaakt. Maar dan uit die andere opening. Verstopping is geen pretje. En voor je het weet raak je in een vicieuze cirkel: uit angst niet meer naar ’t toilet gaan, terwijl de ellende zich ophoopt. Cruesli, muesli, volkoren brood en pasta, veel groente, veel fruit, veel drinken, we weten het allemaal. Maar nu MOET het. En pruimen. Veel pruimen. Al komen ze je oren uit. Dan gaan ze er elders ook uit en dat wil je. Heel. Graag. Neem het van mij aan. Je krijgt toch weer allemaal nieuwe klachtjes en kwalen, dus deze wil je onder controle hebben.

Weg… of toch niet?

Meerdere sites wilde ik overzettten naar ander hostingpakket, want zomeractie bij de hoster.

“Voordat wij uw pakket omzetten, willen wij eerst een mail met de bevestiging dat u een backup heeft gemaakt.”

Nou, dat had ik hoor. Zeker te weten. Er is die handige ingebakken functie van WordPress, waarbij al je posts, pagina’s, instelling en de hele rataplan gebackupt worden. Appeltje eitje.

Vlotjes aan het werk met alle sites, backup uploaden en in een wip klaar. Als laatste het eigen blog.

Shit.

Waar is dat backup bestand gebleven?

Aaaarrccchhhh….

Alles weg vanaf 2003. Het zal toch niet dat ik uitgerekend mijn eigen blog vergeten ben te back uppen?

Mijn zwangerschapsdementie, welke de laatste tijd in veel gevallen erg handig van pas is gekomen vervloekend, viel mijn oog op een database bestand met een gekke naam. Het zou toch niet?

Sjawel. In mei al eens aangemaakt. Wat me toen bezielde, weet ik niet. Ook weer in het kader van dementie?

En nu maar weer eens bedenken hoe ik dit blog meer aandacht kan geven.